Art. 27.
1. W razie niezgodności danych katastru nieruchomości z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej, sąd rejonowy dokonuje na wniosek właściciela nieruchomości lub wieczystego użytkownika - sprostowania oznaczenia nieruchomości na podstawie danych katastru nieruchomości.

2. Sprostowanie, o którym mowa w ust. 1, może być dokonane także z urzędu, na skutek bezpośredniego sprawdzenia danych w bazie danych katastru nieruchomości lub zawiadomienia jednostki prowadzącej kataster nieruchomości.

3. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 2, dołącza się wypis z operatu katastralnego, a gdy jest to niezbędne - także wyrys z mapy katastralnej lub inny dokument stanowiący podstawę sprostowania oznaczenia nieruchomości.

Zarazem ustawa w przepisie art. 20 określa rodzaje informacji, które obejmuje ewidencja gruntów i budynków. Zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 1 w odniesieniu do gruntów, ewidencja obejmuje informacje dotyczące ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbioru dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty. Są to tzw. informacje o charakterze przedmiotowym. W myśl przepisu art. 20 ust. 2 pkt 1 w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne lub prawne, w których władaniu znajdują się grunty, budynki lub ich części. Te informacje mają charakter przedmiotowy. (***powinno być chyba -> podmiotowy***)
(...)
Natomiast stosownie do przepisu § 46 ust. 2 pkt 2 podstawę wprowadzenia w ewidencji zmian o charakterze przedmiotowym stanowić mogą m.in. opracowania geodezyjne i kartograficzne, przyjęte do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, zawierające wykazy zmian danych ewidencyjnych.
(...)
W myśl przepisów § § 9 i 10 Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 16 lipca 2001 r. w sprawie zgłaszania prac geodezyjnych i kartograficznych, ewidencjonowania systemów i przechowywania kopii zabezpieczających bazy danych, a także ogólnych warunków umów o udostępnianie tych baz (Dz.U. Nr 78, poz. 837), przyjęcie dokumentacji geodezyjno-kartograficznej do zasobu oznacza m.in., że dokument został wykonany z zachowaniem zasad wykonywania prac, jest zgodny ze standardami techniki dotyczącymi geodezji, kartografii oraz krajowego systemu informacji o terenie.

Wskazanie powyższych regulacji jest o tyle uzasadnione, że zgodnie z przepisem art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (tj. Dz.U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn.zm.), podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej są dane z katastru nieruchomości, tj. dane właśnie z ewidencji gruntów i budynków (art. 2 pkt 8 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne). W myśl przepisu art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece oznaczenie nieruchomości zawarte jest w dziale I-O księgi wieczystej. Stosownie do przepisu § 28 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 września 2001 r. w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbioru dokumentów (Dz.U. Nr 102, poz. 1122 z późn.zm.), dane dotyczące nieruchomości gruntowych i budynkowych wpisuje się w księdze wieczystej na podstawie wyrysu z mapy ewidencyjnej oraz wypisu z rejestru gruntów lub innego dokumentu sporządzonego na podstawie przepisów o ewidencji gruntów i budynków, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej. Identyczną regulację zawierają postanowienia § § 15 i 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 20 sierpnia 2003 r. w sprawie zakładania i prowadzenia ksiąg wieczystych w systemie informatycznym (Dz.U. Nr 162, poz. 1575).

Oznacza to, że zgodnie z treścią przepisu art. 20 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, organ prowadzący ewidencję gruntów w wydanym wyrysie mapy ewidencyjnej i rejestrze gruntów zawiera dane służące opisowi w księdze wieczystej nieruchomości a obejmujące m.in. położenie, granice i powierzchnię gruntów – działek ewidencyjnych.

Powszechnie jest przyjęte w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. np. wyrok SN z dnia 24 listopada 1997 r., II CKU 110/97 Prok. I Pr. 1998/28 Lex Nr 32492) jak i w piśmiennictwie (por. ST. Rudnicki, Komentarz do ustawy o księgach wieczystych i hipotece, Wyd. III 2000 r., str. 36 wraz z powołanym orzecznictwem), że elementy oznaczenia nieruchomości nie są objęte domniemaniem prawdziwości wpisanego prawa (art. 3), ani nie są chronione rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5) statuowanymi tą ustawą. Przeciwnie, podstawą oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej zgodnie z art. 26 ust. 1 wyżej powołanej ustawy są dane z ewidencji gruntów i budynków (katastru nieruchomości). Przepis art. 27 tej ustawy przewiduje tryb postępowania w przedmiocie sprostowania oznaczenia nieruchomości przed sądem prowadzącym księgę wieczystą, w wypadku stwierdzenia niezgodności danych ewidencji gruntów i budynków z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej, na wniosek właściciela, wieczystego użytkownika lub z urzędu – na skutek zawiadomienia właściwej państwowej jednostki organizacyjnej prowadzącej ewidencję gruntów i budynków.
(...)
Kompetencję do sprostowania oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej ma tylko Sąd wieczystoksięgowy z urzędu lub na wniosek podmiotów wskazanych w art. 27 ustawy o księgach wieczystych. Organ prowadzący ewidencję, może tylko zawiadomić sąd wieczystoksięgowy o niezgodności danych z ewidencji gruntów i budynków z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej.