obiekt jest po modernizacji, wszystkie punkty działki mają atrybuty 1,1,2. Klient nabył działkę po modernizacji i chce znać przebieg granic i najprawdopodobniej zastabilizować.
Modernizacja była w 2012r więc przy dosyć starej wersji rozporządzenia. Protokół  w nie określaja sposobu ustalenia w rozumieniu rozporządzenia, natomiast opisuje w kolumnie 5 przebieg ustalonej granicy. Obecne Strony protokół podpisały nie składając zastrzeżeń. Kto się nie stawił to oczywiście nie podpisał.
Wg. mnie brak jest podstaw do kwestionowania ustalenia. Jedynym dokumentem dla tych działek była przed modernizacją ewidencja w skali 1:2880
Jak zapatrujecie się na wznowienie i stabilizację takich punktów?

Nie do końca.
W pierwszej wersji rozporządzenia przy ustaleniu na zgodne oświadczenie Stron nie było cezury zgodności z dokumentami, stabilizacja mogła być na wniosek Stron ale tylko przy zgodnym oświadczeniu. Dokumenty są słabe- tylko mapa w skali 1:2880 bez żadnych dokumentów pomiarowych. Ze sposobu sporządzenia protokołu nie wynika wg. jakiej przesłanki ustalono granice, co istotne jeżeli była to pierwsza przesłanka. Przy takich dokumentach i nieruchomościach o stanie prawnym uregulowanym AWZ powstaje problem w kontekście utrwalonego orzecznictwa sądów (faktyczny stan posiadania w dniu 04.11.73) co w moim przekonaniu daje przewagę ustaleniu na zgodne oświadczenie Stron nawet przy braku zgodności z takimi dokumentami (jak opisałem)

Jarku niewątpliwie masz rację. Twoje uwagi są cenne ale wg. mnie problem jest poważniejszy. Spróbuję go opisać.  Od pewnego czasu mnie to kusi i prawdę powiedziawszy pozwalałem sobie na małe prowokacje na forum aby temat wywołać. Zacznę od tego, że piszę z punktu widzenia byłego zaboru austriackiego, ale dotyczy to w podobnym stopniu byłego zaboru rosyjskiego. Problem to jakość dokumentów jakie posiadamy na tym terenie. Możemy z podziwem mówić o katastrze austriackim jako przedsięwzięciu ale z punktu widzenia technicznego szczególnie w kontekście obecnych technologii i dokładności jakość tego materiału jest fatalna. Analizując sposób jego aktualizacji od początku tj. od katastru przez okres międzywojenny aż do umownie pojawienia się prawa geodezyjnego (tj. utworzenia ośrodków dokumentacji) to był on tragiczny i nie gwarantujący możliwości odtworzenia przebiegu granic na gruncie. Aktualizacja bazowej mapy katastralnej przy założeniu ewidencji była technicznie tragiczna, pomiary do uwłaszczeń podobnie lub gorzej, operaty jednostkowe podobnie. Zwróć uwagę, że praktycznie od dekretu o ewidencji gruntów, żaden z przepisów nie został zrealizowany w pełni zgodnie z jego założeniem. Zawsze brakowało czasu lub pieniędzy, a przeważnie jednego i drugiego albo pojawiał się argument „wiecie sprawa jest polityczna” W konsekwencji powstała mapa, która wg. mnie jest obrazkiem o niewielkim walorze kartometryczności. Ta mapa jest jedynym praktycznie dokumentem, który może stanowić podstawę do ustalenia przebiegu granic. Nieliczna dokumentacja pomiarowa może być wykorzystana jedynie w zakresie miar czołowych. Powodem jest fakt, że pomiary aktualizacyjne wykonywane były albo w dowiązaniu do szczegółów nie będących treścią mapy ewidencyjnej lub przez domniemanie uznanych za te szczegóły (tzw. Punkty trójgraniczne). Klasycznym przykładem jest interpretacja trwałego ogrodzenia jako linii granicznej  (o niestabilizowanych punktach ) będącej granicą użytku i pomierzonej 150 lat temu, przyjęcie zbiegu użytkowania z drogą gruntową za punkt zidentyfikowany z punktem zbiegu granicy z granicą drogi nieurządzonej pomierzonej w jej przebiegu 150 lat temu. Nawet jeżeli coś było pomierzone w sposób prawidłowy i daje się odtworzyć na gruncie to i tak skartowane na tej mapie było co najwyżej w sposób mało dokładny. Przez pokolenia powstał zatem „przekładaniec”, który nobilitujemy uważając go za mapę. Przez długi czas, a nawet do dzisiaj traktowana ta mapa jest jako dokument przebiegu granic. Do tego wszystkiego utrwaliło się w orzecznictwie (wg. mnie słusznie), że dla nieruchomości uregulowanych w trybie uwłaszczenia zasięg prawa własności odpowiada granicom samoistnego posiadania w dniu 04.11.71. Wg mnie w tej sytuacji ustalenie granic w małym stopniu jest zagadnieniem stricte geodezyjnym. Ma ono charakter probabilistyczny. Tutaj pojawia się prawdziwy problem. Konsekwencją tego jest brak jednoznaczności ustalenia. Każdy geodeta zakładając solidność i uczciwość ustali taką granicę w inny sposób. Praktyka pokazuje, że rozbieżności potrafią być spore.  W tym kontekście pojawia się kluczowy problem. Stabilności ustalenia przebiegu granicy. W moim odczuciu ten problem ma charakter prawny. O ile w przypadku postępowania rozgraniczeniowego jest akt ugody, decyzja lub postanowienie, stabilizujące przebieg granicy to w przypadku ustalenia w trybie EGiB takiej stabilizacji nie ma. To jeden z powodów, dla którego uważam wyprowadzenie ustalenia z procedury modernizacji za błąd. Jeżeli tak się stało to wg. mnie należało tak skonstruować normę prawną aby w przypadku zgodnego oświadczenia nadać ustalonej granicy status granicy z aktu ugody.

Oczywiście możemy temat pogłębiać wchodzić w dygresje ale wydaje, że problemów jest na tyle sporo, że to może tylko zagmatwać sprawę. Dla mnie problemem jest brak trwałości ustalonej granicy i to zagwarantowanej normą prawną. Biorąc pod uwagę orzecznictwo sądów w sprawach zasięgu własności nieruchomości uregulowanych AWZ granice ustalone na zgodne oświadczenie stron powinny być wiążące bezwzględnie w następnych postępowaniach. Oczywiście ich wzruszenie i zmiana może być możliwa wyłącznie w postępowaniu sądowym.  Obecnie powstają sytuacje, które rodzą problemy.
Strona chce pozyskać wiedzę o zasięgu swojej własności i utrwalić granicę. Nie bardzo zna zawiłości procedur i formułuje tylko cel. Moim zadaniem jest określić właściwą drogę do osiągnięcia tego celu. Analizuję materiały. Stwierdzam, że w procesie modernizacji zostały ustalone granice i podpisane zgodnie protokoły. Domniemywam ( ze względu na sposób sporządzenia protokołów), że było to zgodne oświadczenie stron. Porównując rysunek zmodernizowanej mapy z mapą z przed modernizacji stwierdzam, rozbieżności. Brak jest dokumentów pomiarowych a technologia sporządzenia tej wyjściowej mapy jest taka jak opisałem w poprzednim poście. Moje przekonanie, oparte na doświadczeniu powoduje wątpliwości czy obecnie przedstawiony stan na mapie jest zgodny ze stanem jaki istniał w chwili powstania prawa. Ale to tylko przekonanie dowodów w zasadzie nie mam żadnych. Decyduję, że powinienem dokonać  wyznaczenia punktów granicznych Art.39.5 i ich stabilizacji. Ale wątpliwości pozostają i oczywiście obawa, że jeżeli strony wejdą w spór to w wyniku rozgraniczenia bardzo możliwe, że powstanie zupełnie inna sytuacja.
Reasumując, ponieważ dokumentacja opisująca granice jest nie jednoznaczna to nie gwarantuje ona, powtarzalnego wykonania ustalenia. Skutkiem jest możliwość różnego ustalenia przebiegu granicy przez różnych geodetów gdzie żaden z tych przebiegów nie można uznać za wadliwy.  Strony tego nie zrozumieją i trudno im się dziwić. A w konsekwencji nasz autorytet leci na łeb, tym bardziej, że częstotliwość postępowań związanych z granicami zwiększa się drastycznie. Kiedyś te postępowania były zdecydowanie wyjątkowe. Chyba, że my geodeci przypomnimy sobie starą zasad, że wcześniejsze operat wiążą, a ich kwestionowanie musi opierać się na bardzo mocnych dowodach. Na prawo jak mnie uczy doświadczenie nie bardzo możemy liczyć. Ale to osobna bajka.