Prawo wodne
Art. 11.
1. Prawa właścicielskie w stosunku do wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa, z zastrzeżeniem art. 13, wykonują:
1) minister właściwy do spraw gospodarki morskiej – w stosunku do wód mo-rza terytorialnego oraz morskich wód wewnętrznych wraz z wodami Zatoki Gdańskiej;
2) Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej – w stosunku do wód istot-nych dla kształtowania zasobów wodnych oraz ochrony przeciwpowodzio-wej, w szczególności wód podziemnych oraz śródlądowych wód po-wierzchniowych:
a) w potokach górskich i ich źródłach,
b) w ciekach naturalnych, od źródeł do ujścia, o średnim przepływie z wie-lolecia równym lub wyższym od 2,0 m3/s w przekroju ujściowym,
c) w jeziorach oraz sztucznych zbiornikach wodnych, przez które prze-pływają cieki, o których mowa w lit. b,
d) granicznych,
e) w śródlądowych drogach wodnych;
3) dyrektor parku narodowego – w stosunku do wód znajdujących się w grani-cach parku, z wyłączeniem wód, o których mowa w pkt 2 lit. d oraz lit. e, które są sklasyfikowane w klasie wyższej niż klasa I, na podstawie ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 857, z późn. zm.
10));
4) marszałek województwa, jako zadanie z zakresu administracji rządowej wy-konywane przez samorząd województwa – w stosunku do wód istotnych dla regulacji stosunków wodnych na potrzeby rolnictwa, służących polepszeniu zdolności produkcyjnej gleby i ułatwieniu jej uprawy, oraz w stosunku do pozostałych wód niewymienionych w pkt 1–3.
Moim zdaniem właściwy jest tutaj marszałek reprezentowany przez ZMiUW.