Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem (np. wyrok Sądu Najwyższego z 24.11.1997r. II CKN 110/97), oznaczenie nieruchomości w tym jej obszar, nie jest objęte domniemaniem prawdziwości prawa (art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece), ani nie jest chronione rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5), a zatem statuowanymi tą ustawą domniemaniami. Z tego względu zmiana w ewidencji gruntów i budynków we wzajemnej konfiguracji i powierzchni działek ewidencyjnych, a więc w zakresie danych stanowiących podstawę dla oznaczania nieruchomości na podstawie danych z ewidencji gruntów i budynków nie przesadza jeszcze o zasięgu prawa własności i nie wyłącza dopuszczalności prowadzenia innych postępowań.

W związku z powyższym zarzut skarżących dotyczący przywrócenia powierzchni działki nr [...] zgodnie z łączną powierzchnią parcel wykazaną w odpisie księgi wieczystej nr [...] założonej na podstawie aktu własności ziemi z dnia 31 grudnia 1973r. Nr [...] nie znajduje żadnego uzasadnienia merytorycznego.

Ponadto Sąd zauważa, że kwestia ta została już rozstrzygnięta przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, wyroku z dnia 21 grudnia 2010 r., sygn. akt III SA/Kr 894/09. Sprawa rozstrzygnięta powołanym powyżej wyrokiem dotyczyła dokonania zmian w ewidencji gruntów min. w zakresie sprostowania na mapie działki nr [...] różnicy 75 m2, które zmniejszają jej powierzchnię, na podstawie odpisu z księgi wieczystej [...] z 11 lipca 2000 r. Sąd stwierdził, że odmowa przez organy wprowadzenia w ewidencji żądanej zmiany powierzchni działki nr [...] jest w pełni uzasadniona wobec treści przepisów art. art. 3, art. 5 i art. 16 ustawy o z dnia 6. 07. 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece(Dz. U. z 2001r. Nr 124, poz. 1361), treści rozporządzenia oraz przeprowadzonych dowodów. Jak stwierdzono "podstawę oznaczenia nieruchomości w dziale I-O księgi wieczystej stanowi wyrys z mapy ewidencyjnej wraz z oznaczonymi na mapie numerami działek, oraz wypis z rejestru gruntów lub innego dokumentu sporządzonego na podstawie przepisów o ewidencji gruntów i budynków, chyba, ze odrębne przepisy stanowią inaczej (§ 28, § 31 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie prowadzenia ksiąg wieczystych i zbioru dokumentów, Dz.U. nr 102, poz. 1122). Źródłową zatem dla oznaczenia nieruchomości w dziale I-O księgi wieczystej jest dokumentacja oparta na mapie ewidencyjnej, której treść określa §28 ust.1 pkt. 1,2,6 rozporządzenia. To dane z ewidencji stanowią podstawę oznaczenia nieruchomości w księdze wieczystej, a nie dane z księgi wieczystej decydują o rzeczywistym obszarze nieruchomości. Organowi prowadzącemu ewidencję służy kompetencja do zawiadomienia sądu o istnieniu niezgodności danych z ewidencji gruntów i budynków z oznaczeniem nieruchomości w księdze wieczystej. Dane faktyczne objęte wpisami w dziale I-O księgi wieczystej nie są objęte rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych. Ani obszar ani konfiguracja nieruchomości nie są elementami, które w razie niezgodności z rzeczywistością powodowałyby niezgodność z rzeczywistym stanem prawnym. Oznacza to, że wpis dotyczący obszaru nieruchomości nie rozstrzyga, iż nabywca nabył taki obszar gruntu, jaki był ujawniony w księdze (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 24.08.2007r., VIII SA/Wa 215/07, Lex nr 510396)."