3) Inne tereny zabudowane
Do innych terenów zabudowanych zalicza się grunty zajęte pod budynki i urządzenia związane z administracją, służbą zdrowia, handlem, kultem religijnym, rzemiosłem, usługami, nauką, oświatą, kulturą i sztuką, wypoczynkiem, łącznością itp., czynne cmentarze, grzebowiska zwierząt oraz inne grunty zabudowane, niewymienione w pkt 1 i 2.

(...) podstawowym normatywnym warunkiem niewadliwej odmowy włączenia przedkładanych materiałów (dokumentów) do zasobu jest wykazanie przez organy, iż nie odpowiadają one któremukolwiek z kryteriów kontroli dokonywanej na podstawie §9 ww. rozporządzenia.(...)

Brak wskazania konkretnych prawnych podstaw odmowy (z powołaniem się na akt prawny i enumeratywnie wskazany przepis) kierowanych do konkretnych usterek, ze wskazaniem w jakim kryterium kontroli wynikającym z §9 usterki się mieszczą powoduje, że takie rozstrzygnięcie organu nie poddaje się w zasadzie kontroli Sądu. Ogólne stwierdzenie, ze geodeta nie przestrzega obowiązujących przepisów prawa bez wskazania konkretnych przepisów prawa, ich artykułów i paragrafów nie spełnia wymagań odmowy, o której mowa w §12 ust.1 ww. rozporządzenia."

„ Jak słusznie zauważył skarżący art.153 kc przewiduje trzy kryteria rozgraniczenia nieruchomosci, przy czym mają one zastosowanie w takiej kolejnosci w jakiej zostały wymienione. Oznacza to, że sąd obowiązany jest dokonać rozgraniczenia , przede wszystkim według stanu prawnego, to jest według stanu własności, jeżeli zebrany w sprawie materiał  pozwoli na ustalenie tego stanu, a w szczególności jeżeli pozwoli na ustalenie do jakiej granicy na gruncie sięga własność właścicieli gruntów sąsiadujących, stosownie do ich tytułów. Nie można jednak podzielić pogladu, iżby postanowienie stwierdzające nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie mogło stanowić podstawę ustaleń w tym prezdmiocie. Tego rodzaju postanowienie służy bowiem wykazaniu tytułu własności nieruchomosci, a nie ustaleniu do jakiej granicy ta własność sięga.
Podstawę takiego ustalenia mogły natomiastw myśl znajdującego zastosowanie w rozpoznawanej sprawie art.6 ust.1 dekretu z dnia 13 września 1946r. o  rozgraniczeniu nieruchomości ( Dz.U. Nr 53, poz.298 ze zm.) w związku z § 1 rozporządzenia Ministra Odbudowy z dnia 10 listopada 1948r.o mocy dowodowej planów i dokumentów przy ustalaniu granic nieruchomości ( Dz.U. Nr 55 poz.439) stanowić odrysy, odpisy i wyciągi z operatów ewidencyjnych w rozumieniu art.8 dekretu z dnia 2 lutego 1955r. o ewidencji gruntów i budynków ( Dz.U. Nr 6 poz.32). Wszakże i one jako dokumenty urzędowe( według dawnej terminologii publicznej) w świetle art.244 § 1 kpc w zw. Z art. 13 § 2 kpc zaświadczały tylko w jakim miejscu prezbiega linia graniczna według rejestru nieruchomosci na podstawie cytowanego wyżej dekretu z dnia 2 lutego 1955r. i nie miały mocy wiążącej Sąd w postępowaniu7 rozgraniczeniowym. Nie wyłączały zatem wykazywania, odmiennego niż wynikający z nich, prezbiegu granic skutkiem posiadania w wymaganych przez prawo okolicznosciach i przez ten czas w prawie prezwidziany przyległego do granicy katastralnej pasa gruntu i nabycia w ten sposób własności tego pasa. Świadczy to, ze nie okoliczność, iż w sprawie I Ns 40/63 zostało stwierdzone nabycie przez zasiedzenie własności działki nr 2462 przez Szymona G., na którą wskazuje się w rewizji nadzwyczajnej, lecz znajdujacy się w tych aktach na k.5 plan sytuacyjny nr 52/63 z dnia 6 lutego 1963r. oraz znajdujaca się na k.8 rozpoznawanej sprawy kopia mapy katastralnej z dnia 17 sierpnia 1971r. mogły mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia. Jednakże do ustalenia granicy zgodnie z oznaczoną w tych dokumentach granica katastralną mogłoby dojść gdyby pozostałe zebrane w sprawie dowody, a wszególności dowody z zeznań świadków i uczestników postępowania nie sprzeciwiały się wnioskowi, że wynikający z wspomnianych dokumentów stan prawny jest zgodny z rzeczywistym stanem prawnem. W świetle bowiem utrwalonego w judykaturze poglądu zarówno pod rzadem art.41 pr.rzecz. jak i art. 153 kc stwierdenie, że granice katastralne działek są niezgodne z rzeczywistym stanem prawnym czyni niedopuszczalnym rozgraniczenie według tych granic ( por.orz.SN z 8.03.1961r. 3 CR 50/61, Zb.O.62/1/37)....

.... W świetle bowiem utrwalonego w judykaturze poglądu, uregulowanie własności gospodarstw rolnych w trybie ustawy z dnia 26 października 1971r. dokonywane przez organy administracyjne nie obejmowało ustalenia spornych granic działek podlegajacych uwłaszceniu ( por.orz. SN z dnia 11.05.1995r. IIICZP 45/95, OSN 1995/10 poz.137). Mogło ono zatem mieć znaczenie tylko dla ustalenia kręgu uczestników postępowania, oraz dla oznaczenia podlegających rozgraniczeniu działek.

„Zagadnienie znaczenia, jakie dla określenia granic nieruchomości nabytej na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych ma akt własności ziemi wydany stosownie do art. 12 tej ustawy, nie jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego nowe (zob. uchwałę z dnia 11 maja 1995 r., III CZP 45/95, OSNC 1995, nr 10, poz. 137 i tam powołane orzeczenia oraz postanowienia z dnia 25 stycznia 2001 r., I CKN 901/98 i z dnia 31 stycznia 2001 r., III CKN 1037/98, nie publ.). Według poglądu, który należy uznać za utrwalony, akt własności ziemi stanowi poświadczenie nabycia z mocy prawa własności nieruchomości w takich granicach, w jakich rolnik posiadał ją w dniu 4 listopada 1971 r. W sytuacji zatem, w której akt własności odwołuje się tylko do danych wynikających z ewidencji gruntów ? tak jak ma to miejsce w aktach własności ziemi wydanych na rzecz Barbary B. i Henryka O. ? a stan posiadania nieruchomości w dniu 4 listopada 1971 r. nie pokrywał się w pełni z nieruchomością, której granice wynikają z ewidencji gruntów, dopuszczalne jest postępowanie o rozgraniczenie. W takim wypadku podstawą rozgraniczenia jest stan prawny wynikający z posiadania nieruchomości w dniu 4 listopada 1971 r. Jego ustalenie powinno nastąpić w toku postępowania o rozgraniczenie. Wbrew zarzutowi kasacji, Sąd Okręgowy nie naruszył więc ani art. 153 k.c., ani art. 1 ust. 1 i art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych.”.
 

„ Sumując uważam, że procedura ustalania granic działek ewidencyjnych jest jak najbardziej dopuszczalna do stosowania (przez geodetów), a co najistotniejsze ma swój sens i logikę. W mojej ocenie całkowicie nietrafnym jest przypisywanie tej procedurze skutków identycznych jak ustalenie granic nieruchomości w procedurze rozgraniczeniowej. „