Mam następującą wątpliwość.
Ustalając granice w postępowaniu rozgraniczeniowym działek, których własność została uregulowania w trybie przepisów o uwłaszczeniu jakie granice powinienem przyjąć jako granice według  dokumentów? Zgodnie z orzecznictwem w postępowaniu sądowym, Sąd powinien ustalić takie granice w jakich nieruchomość była samoistnie posiadana w dacie uwłaszczenia jeżeli przy wydawaniu AWZ nie była ustalana granica.
Wszystko jest jasne, oczywiste i logiczne. Jest tylko pytanie czy w postępowaniu administracyjnym to też obowiązuje oraz jakimi instrumentami może posłużyć się geodeta ustalając te granice?
Jeżeli nie może (a sądzę, że tak jest) to takie postępowanie administracyjne nie może z założenia ustalenia granicy wg stanu prawnego, który ma pierwszeństwo przy rozgraniczeniu.
To może rozgraniczenie takich działek w postępowaniu administracyjnym jest pozbawione sensu?
Ciekaw jestem poglądów na ten temat.

Chyba mijamy się z tematem, oczywiście że znam uchwałę. Tyle, że ona wydana na wniosek RPO dotyczy kosztów rozgraniczenia.
Problem natomiast wynika z faktu nie ustalania granic w postępowaniu uwłaszczeniowym gdzie decyzja miała charakter deklaratoryjny gdyż własność powstawała z mocy samego prawa w granicach w jakich istniało posiadanie samoistne, którego granic nikt nie badał. Tak więc nie ma żadnej pewności co do przebiegu granic, w których to prawo zostało nabyte.
dla przykładu Postanowienie
Sądu Rejonowego w Limanowej z dnia 8 listopada 2018 r.  I Ns 421/16    (publ. LEX nr 2589549)
oraz Uchwała SN
III CZP 92/74 - Uchwała Sądu Najwyższego

Chyba jednak nie tak prosto. Polecam przeczytać przywołane postanowienia.
Rozgraniczenie ma na celu ustalenie zasięgu prawa własności więc akurat w tym przypadku sposób nabycia ma istotne znaczenie i nie jest ważne  kiedy to było 20, 30 czy 50 lat temu. Z orzeczeń i przywołanej uchwały w sposób logiczny to wynika. Jeżeli prawo własności powstało w wyniku usankcjonowania samoistnego stanu posiadania to ten stan posiadania w chwili jego usankcjonowania (04.11.71) określa zasięg prawa własności. Granice przedstawione na mapie ewidencji (ówczesnej) wobec nie weryfikowania przebiegu granicy samoistnego posiadania nie dają pewności przedstawienia granicy zgodnej z zasięgiem prawa własności.

No to i ja zacytuję.
Nabycie zaś własności na podstawie ustawy z dnia 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych przez poprzedników prawnych wnioskodawców i uczestniczki jak to miało miejsce w sprawie niniejszej, następowało z mocy prawa i rozciągało się na nieruchomości w tym przepisie określone, znajdujące się w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu4 listopada 1971 r. w samoistnym posiadaniu rolnika, ale co wymaga podkreślenia – jedynie w granicach tego posiadania. Akt własności ziemi, stanowiący decyzję administracyjną, przeto stwierdzał tylko, że nastąpiło nabycie własności z mocy prawa. Decyzja ta ma więc charakter jedynie deklaratoryjny, nie przenosi natomiast działki ziemi, której rolnik z mocy prawa nie nabył, skoro nie miał jej w posiadaniu (samoistnym) w całości lub w części). Określenie natomiast w decyzji (akcie własności ziemi) powierzchni i granic nieruchomości według danych zawartych w ewidencji gruntów (art. 12 ust. 7 cyt. Ustawy), ale bez uwzględnienia zmian w stanie samoistnego posiadania, które nastąpiło w przed dniem wejścia w życie tej ustawy, nie oznacza, że nabycie nastąpiło w takich właśnie granicach. Decydujący jest bowiem stan posiadania (samoistnego) w dniu wejścia w życie ustawy, a więc 4 listopada 1971 r. Prowadzi to do wniosku, że gdy rozgraniczenie ma nastąpić według stanu prawnego, to w takiej sytuacji sąd nie może kierować się jedynie danymi wynikającymi z ewidencji gruntów, ponieważ stan wynikający z ewidencji gruntów nie zawsze pokrywa się ze stanem prawnym w rozumieniu art. 153 kc. Stwierdzając więc „stan prawny” Sąd nie jest związany w tym zakresie deklaratywną treścią aktu własności ziemi (por. SN w uchwałach z dnia: 4.IV.1975 (III CZP 92/74) OSN CP 1976, nr 3, poz. 34 i 11.V.1995 (IIICZP 45/95) OSN C 1995, nr 10, poz.137; postanowieniu z dnia 23.VI.1978 r. (IV CR 268/78) OSN CP 1979, nr 3, poz. 55 i wyroku z dnia 26.I.1981 r. (III CRN 315/80) OSN CP 1991, nr 10, poz. 196).
W judykaturze Sądu Najwyższego utrwaliło się stanowisko, że sąd dokonując rozgraniczenia bezpośrednio sąsiadujących działek, nabytych przez uczestników postępowania rozgraniczeniowego na podstawie art. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. może samodzielnie stwierdzić „granice posiadania” – dokąd sięgał stan posiadania (samoistnego) każdego z nich w dniu 4 listopada 1971 r. i zgodnie z tym stwierdzeniem wytyczyć granicę ich działek (por. powołane już orzecznictwo, przykładowo uchwały z dnia: 4.IV.1975 r. (III CZP 92/74) OSN CP 1976, nr 3 poz. 34, 11.V. 1995 r. (III CZP 45/95) OSN C 1995, poz. 10, poz.137, orzeczenia z dnia 23.V.1978 r. (IV CR 268/78) OSN CP 1979, nr 3, poz. 55 i z 26.I.1981 r. (III CRN 315/80) OSN CP 1981, nr 10, poz. 196). Sąd Najwyższy zatem w istocie rzeczy dopuszcza możliwość korekty obszaru gruntu nadanego aktem własności w trybie ustawy z 26 października 1971 r. w rezultacie postępowania rozgraniczeniowego (por. postanowienie SN z dnia 10 listopada 1997 r. II CKN 309/97, OSNC 1998/2/30).
Przypomnieć należy, że wpisy w księdze wieczystej danych geodezyjnych ustalających stan prawny nieruchomości mają znaczenie deklaratoryjne i same nie tworzą prawa, ani nie sanują jego braku (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 1958 r. , III CR 258/57, RPE 1/59 v i 334 i z dnia 19 sierpnia 2009 r. III CZP 51/09, Lex nr 520036). Wynikające z art. 3 ustawy o księgach wieczystych i hipotece domniemanie nie dotyczy danych faktycznych stanowiących przedmiot wpisów zawartych w dziale I – O księgi wieczystej.
Przy ustaleniu przebiegu granicy bierze się pod uwagę znaki i ślady graniczne, mapy i inne dokumenty oraz punkty osnowy geodezyjnej, a nadto, jak wyjaśnił Sąd Najwyższy, w postępowaniu sądowym można posłużyć się także innymi dowodami, przewidzianymi przez kpc, w tym zeznaniami świadków, przesłuchaniem uczestników postępowania, opinią biegłego. Podlegają one ocenie Sądu w ramach art.233 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 2 kpc (por. postanowienie SN z dnia 21 maja 1998 r., III CKN 475/97, Wokanda 1998, nr 8, poz. 7, z dnia 8 lutego 2000 r., ICRN126/94, Lex nr 465019, uzasadnienie postanowienia SN z 24 sierpnia 2011 r., IV CSK 596/10, Lex nr 1129157). Sąd Rejonowy w ogóle zaniechał zbadania przebiegu granicy pomiędzy nieruchomościami uczestników postępowania w dacie 4 listopada 1971 r. i nie poczynił w tym zakresie ustaleń."
Twój cytat zwiększa z jednej strony moje wątpliwości, a z drugiej utwierdza w przekonaniu, że problem istnieje i jest istotny.
Jeżeli bowiem zacytowane stanowisko jest słuszne, a nie ulega wątpliwości, że jest logiczne, to w sytuacji gdy przy rozgraniczeniu mamy istotną rozbieżność pomiędzy stanem ewidencyjnym, a stanem użytkowania, a prawo własności wyprowadzone jest z ustawy uwłaszczeniowej to mam poważną wątpliwość czy wynoszenie granicy z mapy ewidencji gruntów nie narusza prawa własności. Sytuacje takie są powszechne szczególnie na terenie byłego zaboru austriackiego gdzie ewidencja gruntów założona była jako adaptacja mapy katastralnej.

Tyle, że z tych orzeczeń wynika zupełnie co innego. Nie istnieje żaden dokument określający zasięg prawa własności. To prawo własności jest w takich granicach w jakich było samoistne posiadanie w dacie uwłaszczenia. Należałoby dochodzić tego stanu tylko przy użyciu jakich narządzi. W postępowaniu administracyjnym geodeta nie dysponuje takimi narzędziami. Nie jest więc w stanie wypełnić pierwszej przesłanki ustalenia granicy. Nie może wg. mnie wskazać granicy na podstawie mapy gdyż nie jest to zasięg prawa własności. Idąc dalej jeżeli nie zachodzi druga przesłanka, a strony pozostaję w sporze to jak opracować opinię, w której mam wykazać wskazane granice?
Biorąc pod uwagę, że Strony, a przynajmniej jedna oczekuje wskazania granicy wg dokumentów by w odniesieniu do niej podejmować decyzję o swoim stanowisku, a w przypadku ugody nie jesteśmy w stajnie ustalić na czym polegają wzajemne ustępstwa.
Ktoś kiedyś powiedział, że przy takich materiałach rozgraniczenie nabiera charakteru probabilistycznego.
Nie dysponując w takich przypadkach praktycznie niczym usiłujemy wg naszej najlepszej wiedzy, a głownie przekonania ustalić najbardziej prawdopodobną granicę, a następnie przekonać do niej Strony.
Tyle, że rodzi to taki problem, że ilu geodetów zajmie się taką granicą tyle będzie wersji i tak naprawdę każdy będzie w stanie obronić swoją wersję.

Tyle, że z tych orzeczeń wynika zupełnie co innego. Nie istnieje żaden dokument określający zasięg prawa własności.

Nie martwił się brakiem takiego dokumentu organ stwierdzający uwłaszczenie, nie martwił się uwłaszczany, nie martwiła się ówczesna służba geodezyjna - dlaczego my geodeci mielibyśmy się tym teraz stresować? Dokumenty jakie są, takie są, należy je poddać standardowej ocenie i nie wnikać w to czy odzwierciedlają ówczesny stan posiadania, bo żadnych żadnej wiedzy w tej kwestii nie mamy. Jeżeli nie przedstawiają żadnej wartości - odrzucamy je, jeżeli są słabe - mamy pewien margines elastyczności, jeżeli pewne - wykorzystujemy wprost i tyle. Jeżeli natomiast strona teraz się obudzi i będzie twierdzić, że uwłaszczenie nastąpiło w innych granicach, winna przedstawić jakiś dowód - skoro dowodu nie ma...?
Dla geodety nie widzę tu żadnego pola do popisu.

To prawo własności jest w takich granicach w jakich było samoistne posiadanie w dacie uwłaszczenia. Należałoby dochodzić tego stanu tylko przy użyciu jakich narządzi. W postępowaniu administracyjnym geodeta nie dysponuje takimi narzędziami.

No i dlatego też rola geody w tych dochodzeniu jest żadna.
Bo w przeciwnym wypadku można by przez analogię twierdzić, że rolą geodety jest dochodzenie w kwestii np. zasiedzenia, jeżeli jedna ze stron taki wniosek zaserwuje.

Nie jest więc w stanie wypełnić pierwszej przesłanki ustalenia granicy. Nie może wg. mnie wskazać granicy na podstawie mapy gdyż nie jest to zasięg prawa własności.

A skąd niby geodeta może to z góry wiedzieć? A może właśnie zasięg własności był zgodny z mapą. Tak właśnie należy domniemywać, a nie odwrotnie.

Idąc dalej jeżeli nie zachodzi druga przesłanka, a strony pozostaję w sporze to jak opracować opinię, w której mam wykazać wskazane granice?
Biorąc pod uwagę, że Strony, a przynajmniej jedna oczekuje wskazania granicy wg dokumentów by w odniesieniu do niej podejmować decyzję o swoim stanowisku, a w przypadku ugody nie jesteśmy w stajnie ustalić na czym polegają wzajemne ustępstwa.
Ktoś kiedyś powiedział, że przy takich materiałach rozgraniczenie nabiera charakteru probabilistycznego.
Nie dysponując w takich przypadkach praktycznie niczym usiłujemy wg naszej najlepszej wiedzy, a głownie przekonania ustalić najbardziej prawdopodobną granicę, a następnie przekonać do niej Strony.

A z jakiej to niby racji "nie dysponując... niczym" mielibyśmy coś usiłować i do czegoś przekonywać?
Nie mamy do tego prawa.

Tyle, że rodzi to taki problem, że ilu geodetów zajmie się taką granicą tyle będzie wersji i tak naprawdę każdy będzie w stanie obronić swoją wersję.

Mogło by się tak zdarzyć tylko wtedy, gdyby geodeci stosowali się do sugerowanego przez Ciebie trybu postępowania i próbowali wkraczać w rolę sądu. To tylko i wyłącznie w kompetencji sądu leży rozstrzyganie takich problemów, a wówczas sprawa raz osądzona, jakkolwiek by nie była, jest ostatecznie rozstrzygnięta.

Wracając do rozgraniczeń znaleźliśmy się w sytuacji, że mamy w sytuacji sporu okazywać stan, którego nikt nie zna.
Do jm pozwolę sobie nie zgodzić z Tobą w całej rozciągłości. Wg mnie prezentujesz daleko idące spłycenie tematu. Pracujesz jak widzę  na terenie małopolskiego gdzie ewidencja gruntów jest szczególnie fatalna więc dziwię się takiemu podejściu

Nie od dzisiaj bywamy (bo nie można przycież powiedzieć, że notorycznie jesteśmy) w takiej sytuacji.
Tylko wtedy jesteśmy w takiej sytuacji, kiedy jak twierdzisz nie znamy stanu, który mamy okazywać.
Ale jeżeli nie znamy tego stanu, to trudno mi zrozumieć dlaczego uparcie, po raz enty, kurczowo trzymasz się bezpodstawnie przyjętego założenia, że mamy, czy też nawet musimy ten nieznany nam stan okazywać.
Toż niech strony go okażą, skoro stwierdzą że go znają.
I nie rozumiem co tu ma do rzeczy stan ewidencji.
Stronom postępowania należy wszystko dokładnie wyjaśnić, jak jest dokumentacja, jaka ewidencja, jakie zasady obowiązują przy ustalaniu granicy i nic więcej zrobić nie można.
Geodeta w postępowaniu rozgraniczeniowym w dyskutowanej sytuacji nie może wyobrażać sobie że jest jakąś niebiańską wyrocznią i stawiać się na takiej pozycji.
Nie rozumiem problemu.
Chyba że chcesz być bardziej niż przysłowiowy Papierz.
Ale wtedy bez prochów będzie Ci trudno.
Jak są słabe dokumenty, to zawsze występują podobne rozterki, bez różnicy czy po uwłaszczeniu czy nie i tzw. stan prawny granic nie będzie możliwy do precyzyjnego okazania, choćby do końca Świata dyskutować o tym na forach.

W zupełności się z Tobą zgadzam. Sam opracowując kiedyś podobnie jak Ty przez kilkanaście lat opinie dla Sądów mam świadomość tego, że to Sąd orzeka, a nie geodeta. Ale mam również świadomość, że geodeta w administracyjnym postępowaniu rozgraniczeniowym jest w innej sytuacji, uważam, że mniej komfortowej, niż biegły opracowujący opinię dla Sądu. Ale to taka uwaga na marginesie.
Poruszyłeś temat jakości danych, którymi dysponujemy w postępowaniach dotyczących własności i w pełni się z Tobą zgadzam. Obserwuję sprawy dotyczące ewidencji gruntów od czasów jej założenia czyli od działania dekretu o ewidencji. Refleksję mam taką, że żadne z działań od samego początku ewidencji gruntów do dzisiaj czyli do modernizacji  EGiB nie zostało zrobione porządnie i do końca. Są miejsca gdzie jest lepiej (zazdroszczę tym co działają na terenie katastru pruskiego) ale chyba w większości jest gorzej. Wszelkie działania związane z ewidencją zawsze dotknięte były dwoma wirusami (to teraz określenie na czasie), aspektem politycznym (funkcja fiskalna) oraz brakiem pieniędzy. Były też inne nieszczęścia ale miały mniej systemowy charakter. W mojej naiwności sądziłem, że modernizacja EGiB coś zmieni. Dziś widzę, że taplamy się w tym samym błocie tyle tylko. że niektórzy mają przekonanie, że jest super. Efekty widać po podejściu PODGiK'ów oraz części wykonawców. Reasumując zazdroszczę Ci optymizmu w kwestii katastru. Moje doświadczenie każe mi być sceptycznym.
Dzięki za miłą "pogawędkę". Z chęcią podyskutuję na podobne tematy gdyż uważam, że jeżeli my nie będziemy krytycznie oceniać pewnych spraw to nikt ich Nam nie uzdrowi.