Kontakt

Polskie Towarzystwo Geodezyjne
Prezes Zarządu PTG:
Dorota PAWŁOWSKA-BASZAK
Adres do korespondencji:
ul. Władysława Łokietka 18
59-220  LEGNICA


Zarząd PTG:
E-mail: zarzad@ptg-org.pl

Komisja Rewizyjna PTG:
E-mail: komisja.rewizyjna@ptg-org.pl

Sąd Koleżeński PTG:
E-mail: sad.kolezenski@ptg-org.pl


NIP: 637-215-37-14
REGON: 121032220
KRS: 0000333653

Numer konta:
mBank
74 1140 2004 0000 310279 379255

Członkostwo w PTG

Instytucje geodezyjne







Autor: eljotp Wątek: Treść "STANOWISKA RZĄDU - ZIELONA KSIĘGA Unowocześnienie..."  (Przeczytany 2833 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Offline eljotp

  • goście
  • *
  • Wiadomości: 2390
    • http://wbgsc.pl
STANOWISKO RZĄDU


I.   METRYKA DOKUMENTU

Tytuł
ZIELONA KSIĘGA Unowocześnienie dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych

Data otrzymania dokumentu przez Parlament RP   Data przyjęcia stanowiska przez Komitet do Spraw Europejskich
29 czerwca 2011 r.   2 września 2011 r.

Sygnatury
Komisja Europejska   COM(2011) 367   Rada UE   

Instytucja wiodąca
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego

Instytucje współpracujące
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwo Zdrowia, Ministerstwo Gospodarki, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Infrastruktury, Ministerstwo Sportu i Turystyki, Ministerstwo Środowiska, Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwo Sprawiedliwości, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Komisja Nadzoru Finansowego, Biblioteka Narodowa (Zakład Edukacji Bibliotekarskiej, Informacyjnej i Dokumentacyjnej), Główny Geodeta Kraju, Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Główny Urząd Nadzoru Budowlanego, Główny Urząd Statystyczny, Instytut Mechanizacji Budownictwa i Górnictwa Skalnego, Komenda Główna Państwowej Straży Pożarnej, Komenda Główna Policji, Lasy Państwowe, Narodowy Instytut Dziedzictwa, Państwowa Agencja Atomistyki, Transportowy Dozór Techniczny, Urząd Dozoru Technicznego, Urząd Komunikacji Elektronicznej, Urząd Lotnictwa Cywilnego, Urząd Morski w Gdyni, Urząd Morski w Słupsku, Urząd Morski w Szczecinie, Urząd Transportu Kolejowego, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Bydgoszczy, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Gdańsku, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Giżycku, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Kędzierzynie-Koźlu, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Krakowie, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Szczecinie, Urząd Żeglugi Śródlądowej w Warszawie, Urząd Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu, Wyższy Urząd Górniczy


II.   CEL DOKUMENTU
Celem opublikowanego 22 czerwca br. przez KE dokumentu (KOM(2011) 367) pt.. „Zielona Księga – Unowocześnienie dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych” jest podjęcie szeroko zakrojonej dyskusji na temat konkretnych sposobów ulepszenia systemu uznawania kwalifikacji zawodowych opartego obecnie na dyrektywie 2005/36/WE, które ułatwiłoby korzystanie z prawa do podejmowania pracy we wszystkich państwach UE przedstawicielom zawodów regulowanych. Mimo dotychczasowych osiągnięć w tej dziedzinie, z punktu widzenia obywateli procedury są w dalszym ciągu skomplikowane i postrzegane jako przeszkoda w mobilności zawodowej, dlatego konieczne jest zweryfikowanie i ulepszenie istniejącego systemu.
Proces oceny dyrektywy wpisuje się w szerszy program działań na rzecz poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego, które zostały wstępnie określone w komunikatach Komisji Europejskiej:
1)   „W kierunku Aktu o jednolitym rynku. W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności. 50 propozycji na rzecz wspólnej poprawy rynku pracy, przedsiębiorczości i wymiany” (propozycja nr 33),
2)   Akt o jednolitym rynku (Single Market Act. Twelve levers to boost growth and strengthen confidence „Working together to create new growth”) – 2.2. Mobilność obywateli – legislacja modernizująca system uznawania kwalifikacji zawodowych.
W marcu 2010 r. Komisja Europejska przystąpiła do oceny dyrektywy przy współudziale  wielu zainteresowanych stron (m.in. raporty z doświadczeń sporządzone przez około 200 organów właściwych państw członkowskich, około 400 opinii wyrażonych w ramach konsultacji społecznych).  Ponadto Komisja Europejska powołała specjalną Grupę Sterującą  złożoną z przedstawicieli stowarzyszeń zawodowych, organów właściwych w sprawach uznawania kwalifikacji w najbardziej mobilnych zawodach oraz kilku krajowych koordynatorów, w celu przedyskutowania inicjatywy tzw. europejskiej legitymacji zawodowej (jej formatu, wartości dodanej, ale również wyzwań i trudności związanych z jej wprowadzeniem).
W oparciu o analizę zgromadzonych informacji oraz  KE opracowała i przedstawiła w Zielonej Księdze nowe pomysły na ułatwienie mobilności w ramach jednolitego rynku związane z europejską legitymacją zawodową, przeanalizowała sposoby wykorzystania dotychczasowych osiągnięć oraz określiła możliwości unowocześnienia procedury automatycznego uznawania.
Opinie wyrażone w związku z Zieloną Księgą mają pomóc w ocenie możliwości unowocześnienia istniejącego systemu uznawania kwalifikacji zawodowych i stworzenia propozycji legislacyjnej wprowadzającej zmiany w dyrektywie, której ukazanie się planowane jest na koniec 2011 r.


III.   DOKUMENTY POWIĄZANE

1.   Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r.
w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz. U. L 255 z 30.9.2005, s. 22, ze zm.)
2.   Dyrektywa 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na rynku wewnętrznym (Dz. U. L 376 z 27.12.2006, s. 36)
3.   Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów Akt o jednolitym rynku, Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego i wzmocnienia zaufania “Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” COM(2011)206, SEC(2011)467
4.   Stanowisko Rządu do Komunikatu Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów Akt
o jednolitym rynku, Dwanaście dźwigni na rzecz pobudzenia wzrostu gospodarczego
 i wzmocnienia zaufania “Wspólnie na rzecz nowego wzrostu gospodarczego” przyjęte  9 czerwca 2011 r.
5.   Komunikat Komisji „W kierunku Aktu o jednolitym rynku. W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności. 50 propozycji na rzecz wspólnej poprawy rynku pracy, przedsiębiorczości i wymiany” KOM(2010)608;
6.   Stanowisko Rządu do Komunikatu Komisji „W kierunku Aktu o jednolitym rynku.
W stronę społecznej gospodarki rynkowej o wysokiej konkurencyjności.
50 propozycji na rzecz wspólnej poprawy rynku pracy, przedsiębiorczości i wymiany” KOM(2010) 608, przyjęty przez KSE 29 grudnia 2010 r.
7.   Komunikat Komisji Europa 2020 – Strategia na rzecz inteligentnego
i zrównoważonego rozwoju sprzyjającego włączeniu społecznemu, COM(2010) 2020.


IV.   STANOWISKO RZĄDU

NOWE PODEJŚCIE DO MOBILNOŚCI
Europejska legitymacja zawodowa (pkt. 2.1.)

Pytanie 1: Czy ma Pani/Pan jakieś uwagi w kwestii roli przypisywanej właściwym organom w państwie członkowskim wyjazdu i przyjmującym państwie członkowskim?

W odniesieniu do europejskiej legitymacji zawodowej w zmodernizowanej dyrektywie nie powinno się wprowadzać obowiązku jej wydawania dla wszystkich zawodów, a zwłaszcza dla zawodów w danym państwie nieregulowanych. Państwa członkowskie powinny mieć możliwość podjęcia decyzji, w jakich zawodach będą wydawać legitymacje, biorąc pod uwagę stopień mobilności przedstawicieli danego zawodu oraz możliwości organizacyjne organów właściwych. Pożytecznym rozwiązaniem mogłoby być przeprowadzenie w pierwszym etapie pilotażu dla kilku wybranych zawodów charakteryzujących się dużą mobilnością pracowników, który pozwoliłby wykryć i przezwyciężyć praktyczne trudności
w stosowaniu tego rozwiązania przed rozszerzeniem go na większą liczbę zawodów.

W odniesieniu do roli przypisywanej właściwym organom w państwie członkowskim wyjazdu oraz w przyjmującym państwie członkowskim, należy stwierdzić, iż rzeczywiście analiza dokumentów potwierdzających kwalifikacje pochodzących z własnego państwa na potrzeby wydania legitymacji zawodowej wydaje się zadaniem prostszym i mniej czasochłonnym  niż analiza, najczęściej w oparciu o tłumaczenia, dokumentów z państwa wnioskodawcy dotyczących kwalifikacji  nabytych w zagranicznym systemie szkolnictwa. Ponadto, dla obywatela zamierzającego dopiero wyjechać do pracy do innego państwa członkowskiego z pewnością mniej uciążliwe byłoby załatwienie jak największej części formalności potrzebnych do sprawnego uznania kwalifikacji jeszcze w swoim państwie.

W przypadku niektórych zawodów regulowanych organ właściwy weryfikuje wiele danych dotyczących kwalifikacji przy wystawianiu krajowych uprawnień zawodowych albo wpisie do rejestru zawodowego, więc zapewne posiada już przynajmniej część informacji potrzebnych do wystawienia legitymacji. Pozostaje kwestia aktualności informacji np.
o niekaralności, ubezpieczeniu odpowiedzialności zawodowej w przypadku zawodów,
w których jest taki wymóg. W innych zawodach regulowanych, przede wszystkim tam, gdzie uprawnienia zawodowe zapewnia sam dyplom lub świadectwo potwierdzające określony rodzaj kształcenia, organy właściwe wydają zaświadczenia potwierdzające posiadanie kwalifikacji do wykonywania danego zawodu regulowanego w Polsce na podstawie dokumentów dostarczonych przez osobę, która ubiega się o to zaświadczenie w celu przedłożenia go organowi z innego państwa członkowskiego.

Istotne jest powiązanie legitymacji zawodowej z systemem IMI (można rozważyć wprowadzenie dodatkowych pytań dotyczących legitymacji), gdyż zapewni to możliwość szybkiego i sprawnego wyjaśnienia ewentualnych trudności bezpośrednio z organem wydającym legitymację.

Wątpliwości co do wykonalności budzi natomiast propozycja nałożenia obowiązku wystawiania legitymacji zawodowej przedstawicielom zawodów nieregulowanych.
Jeżeli dane państwo nie wyznacza żadnych wymagań kwalifikacyjnych ograniczających dostęp do zawodu, nie miałoby podstawy odmówić wydania legitymacji również osobie, której kształcenie i szkolenie ani doświadczenie zawodowe nie jest w żaden sposób związane z zawodem, który zamierza wykonywać w innym państwie członkowskim, ponieważ prawo krajowe w żaden sposób nie stoi na przeszkodzie by zaczęła wykonywać ten zawód w swoim państwie. Jednocześnie jeśli dana osoba nie posiadałaby ani kształcenia powiązanego z zawodem ani żadnego doświadczenia (zwłaszcza w kontekście propozycji zniesienia obowiązku posiadania dwuletniego doświadczenia zawodowego dla przedstawicieli zawodów nieregulowanych), trudno znaleźć jakąkolwiek podstawę by taką legitymację wystawić.

Jeszcze większe wątpliwości budzi pomysł obowiązkowego powierzenia tego zadania ośrodkom NARIC lub ośrodkom informacji. Ośrodki NARIC z założenia zajmują się wydawaniem opinii o zagranicznych dokumentach potwierdzających wykształcenie, przede wszystkim na poziomie studiów wyższych, podczas gdy informacje przydatne organom właściwym w państwach, które regulują zawód, mogą obejmować także dane
o doświadczeniu zawodowym, stanie zdrowia, kondycji finansowej, niekaralności za określony rodzaj przestępstw lub ubezpieczeniu odpowiedzialności zawodowej. Ani ośrodki NARIC, ani ośrodki informacji utworzone na podstawie art. 57 dyrektywy nie mają dostępu do tak szczegółowych danych w odniesieniu do bardzo szerokiej i różnorodnej kategorii zawodów nieregulowanych. Natomiast sama informacja o odbytym kształceniu zawarta na karcie nie miałaby wartości dodanej w porównaniu do samego dokumentu potwierdzającego kształcenie, zwłaszcza jeśli jest to dyplom czy świadectwo z suplementem zawierającym informacje o programie kształcenia lub umiejętnościach zawodowych.

Pytanie 2: Czy zgadza się Pani/Pan, że legitymacja zawodowa powinna dawać wymienione niżej korzyści, zależnie od celów jej posiadacza?
a) Posiadacz legitymacji przemieszcza się tymczasowo (mobilność tymczasowa):
- Opcja 1: legitymacja zastępowałaby oświadczenie, którego państwa członkowskie obecnie wymagają na podstawie art. 7 dyrektywy.
- Opcja 2: utrzymany zostaje obowiązek składania oświadczeń, ale legitymację można przedstawiać w miejsce dokumentów towarzyszących.
b) Posiadacz legitymacji ubiega się o automatycznie uznawanie jego kwalifikacji: przedstawienie legitymacji przyspieszyłoby procedurę uznawania (przyjmujące państwo członkowskie podejmowałoby decyzję w terminie dwóch tygodni, a nie trzech miesięcy).
c) Posiadacz legitymacji ubiega się o uznanie jego kwalifikacji, które nie podlegają uznawaniu automatycznemu (ogólny system): przedstawienie legitymacji przyspieszyłoby procedurę uznawania (przyjmujące państwo członkowskie podejmowałoby decyzję w terminie miesiąca, a nie czterech miesięcy).


Rozważając rolę jaką legitymacja zawodowa odgrywałaby w odniesieniu do mobilności tymczasowej Rząd RP opowiada się za utrzymaniem obowiązku składania oświadczeń, przy zastąpieniu dotychczas wymaganych dokumentów potwierdzających kwalifikacje oraz prawo wykonywania danej działalności zawodowej przez legitymację zawodową. Takie rozwiązanie pozwoli z jednej strony zmniejszyć koszty dla posiadającego legitymację zawodową usługodawcy (brak potrzeby tłumaczenia dodatkowych dokumentów, trudności związanych z interpretacją wymagań państwa przyjmującego), z drugiej strony ułatwi jednak organom państwa przyjmującego stosowanie w razie konieczności przepisów dyscyplinarnych czy dotyczących odpowiedzialności zawodowej, gdyż organ będzie miał już podstawowe dane usługodawcy świadczącego usługi transgraniczne.
Oświadczenie jest ponadto wyrażeniem woli wykonywania zawodu tymczasowo, a państwo przyjmujące uzyskuje w ten sposób także informację na temat ilości osób podejmujących transgraniczną działalność usługową w danym zawodzie. Natomiast w przypadku całkowitego zniesienia oświadczeń państwo przyjmujące nie ma w zasadzie żadnych instrumentów pozwalających ocenić, czy dana osoba świadczy usługę transgraniczną, czy też prowadzi stałą działalność zawodową na jego terytorium, gdyż w większości przypadków organ właściwy, o ile nie prowadzi stałych regularnych kontroli osób wykonujących dany zawód, w ogóle nie dowie się o tym, że usługa była świadczona.
 
W kwestii korzyści z posiadania legitymacji zawodowej w przypadku osób ubiegających się
o uznanie kwalifikacji Rząd RP uważa iż wprowadzenie takiej legitymacji rzeczywiście w praktyce może w większości przypadków umożliwić skrócenie czasu oczekiwania na decyzję. Jednakże nie popiera propozycji tak znacznego skrócenia terminów na wydanie decyzji, jak zaproponowano w pytaniu 2. Zgodnie z obecnym zapisem w artykule 51 ust. 2 dyrektywy „procedura rozpatrywania wniosku z zezwolenie na wykonywanie zawodu regulowanego powinna prowadzić do jak najszybszego wydania przez właściwy organ w przyjmującym Państwie Członkowskim należycie uzasadnionej decyzji”, co oznacza, że mimo iż trzy miesiące (w wyjątkowych przypadkach cztery) są maksymalnym okresem, organ w każdym przypadku powinien dołożyć starań, by wydać decyzję w krótszym czasie.
Nawet w przypadku uznania automatycznego prawdopodobne jest zaistnienie potrzeby kontaktu z organem wydającym legitymację (np. w celu potwierdzenia aktualności informacji, jeśli legitymacja była wydana dużo wcześniej), dlatego zaproponowany termin dwutygodniowy może okazać się zbyt krótki, jeśli odpowiedź nie zostanie udzielona niezwłocznie.
Natomiast w odniesieniu do systemu ogólnego organ za każdym razem musi upewnić się czy istnieją zasadnicze w zakresie czynności zawodowych wchodzących w zakres zawodu
i związane w tym różnice w kształceniu i szkoleniu, a w razie postanowienia o nałożeniu środka wyrównawczego – przygotować należyte uzasadnienie (na co dodatkowo zwrócono uwagę w pkt 3.3.2, działanie 3). Oznacza to, że musi zdobyć przynajmniej ogólną wiedzę
o zawartości kształcenia oraz zakresie czynności, jakie obejmuje wykonywanie zawodu regulowanego w państwie wyjazdu, co będzie nieco trudniejsze, ale i bardziej istotne
w przypadku zniesienia poziomów kwalifikacji z art. 11 dyrektywy. Umieszczenie wszystkich tych informacji na karcie wydaje się niemożliwe, konieczna więc będzie analiza dodatkowych dokumentów lub kontakt z organem wydającym legitymację, jeżeli będzie on posiadał te informacje, skutkiem czego termin 1 miesiąca w wielu przypadkach będzie praktycznie niemożliwy do dotrzymania. Z tego względu należy utrzymać dotychczasowe terminy, ale również zapis obligujący organ do wydania decyzji w terminie jak najkrótszym.

Ukierunkowanie na działalność gospodarczą: zasada dostępu częściowego (pkt 2.2)

Pytanie 3: Czy zgadza się Pani/Pan, że uwzględnienie zasady dostępu częściowego i określonych kryteriów jej stosowania w dyrektywie przyniosłoby znaczne korzyści? (Prosimy podać konkretne powody odstępstw od tej zasady.)

Wydaje się, że uwzględnienie zasady dostępu częściowego do zawodu byłoby jak najbardziej uzasadnionym rozwiązaniem. W różnych państwach członkowskich regulacja dotycząca danego zawodu może zasadniczo różnić się od siebie. Uzupełnianie różnic programowych
w takich przypadkach może być  bardzo trudne, czasochłonne, a także w niektórych sytuacjach wręcz niemożliwe do wykonania. Jeśli czynności, które należą do zakresu danego zawodu, nie są ze sobą ściśle połączone i istnieje możliwość oddzielenia ich od siebie to
w takim przypadku powinna być możliwość częściowego dostępu do zawodu. Dyrektywa powinna zawierać warunki, które musiałaby spełniać osoba ubiegająca się o częściowe uznanie kwalifikacji zawodowych. Należy zaznaczyć, że częściowe uznawanie kwalifikacji zawodowych jest już stosowane przez państwa członkowskie zgodnie z orzeczeniem ETS
w sprawie C-330/03 Colegio de Ingenieros de Caminos, Canales y Puerto przeciwko Administracion del Estado.

Zmiana kształtu wspólnych platform (pkt 2.3)

Pytanie 4: Czy popiera Pan/Pani obniżenie obecnego progu dla utworzenia wspólnej platformy z dwóch trzecich do jednej trzeciej (tj. dziewięć z dwudziestu siedmiu państw członkowskich)? Czy zgadza się Pan/Pani z koniecznością przeprowadzania testu rynku wewnętrznego (na podstawie zasady proporcjonalności) w celu upewnienia się, czy wspólna platforma nie stanowi przeszkody dla usługodawców z nieuczestniczących państw członkowskich? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciw niemu.) Kwalifikacje zawodowe w zawodach regulowanych

Rząd RP odnosi się pozytywnie do zmiany przepisów dyrektywy w zakresie nadania nowego kształtu wspólnym platformom, w tym również do  zmniejszenia liczby państw tworzących wspólną platformę do przynajmniej jednej trzeciej państw, które regulują dany zawód.  Koncepcja wspólnych platform powinna usprawniać przepływ specjalistów w danej dziedzinie; przystąpienie do wspólnej platformy powinno być dobrowolne i możliwe
w każdym momencie. Ponadto wyrażamy opinię, że procedury związane z  utworzeniem wspólnych platform powinny być bardziej realne i przejrzyste.

Kwalifikacje zawodowe w zawodach regulowanych (pkt 2.4.)

Pytanie 5: Czy znane są Pani/Panu regulowane zawody, w przypadku których obywatele UE mogą faktycznie znaleźć się w takich sytuacjach? Prosimy wskazać taki zawód, kwalifikacje oraz przyczyny braku uzasadnienia dla takich sytuacji.

Zasada subsydiarności umożliwia każdemu państwu członkowskiemu określanie przepisów regulujących wykonywanie danego zawodu na swoim terytorium; ma to duże znaczenie
w świetle realizowanej polityki zatrudnienia a także uwarunkowań społecznych, gospodarczych i historycznych danego państwa. Obywatel, który zamierza wykonywać zawód w danym państwie, jeśli jest to zawód uregulowany przepisami prawa, uznaje kwalifikacje zgodnie z przepisami dyrektywy 2005/36/WE. W przypadku zaistnienia zasadniczych różnic, przy  uwzględnieniu doświadczenia zawodowego, organ właściwy może zastosować środki wyrównawcze w postaci testu umiejętności lub stażu adaptacyjnego. Tak więc przepisy w zakresie uzupełnienia brakującej wiedzy, czy umiejętności przy zastosowaniu środków wyrównawczych w postaci testu umiejętności albo stażu adaptacyjnego są dla organów właściwych fakultatywne, a doświadczenie zawodowe osoby może być wystarczające, aby organ właściwy z nich zrezygnował. Ocena kwalifikacji powinna być dalej pozostawiona w gestii organu właściwego z możliwością zastosowania – tam gdzie to zasadne – bardziej elastycznych procedur.

W celu usprawnienia procedury uznawania kwalifikacji zawodowych racjonalnym byłoby wprowadzenie wprost do przepisów dyrektywy, zasady częściowego dostępu do zawodu zgodnie z orzeczeniem ETS w sprawie C-330/03 Colegio de Ingenieros de Caminos, Canales y Puerto przeciwko Administracion del Estado.

Jeśli istnieją przypadki, że obywatele UE mieli problemy z odbyciem stażu lub testu, które wynikały z trudności instytucjonalnych a nie merytorycznych, lub  braku możliwości uznania kwalifikacji w związku z częściowym dostępem do zawodu – uprzejmie prosimy o informację.

WYKORZYSTANIE DOTYCHCZASOWYCH OSIĄGNIĘĆ

Dostęp do informacji i e-administracji (pkt 3.1)

Pytanie 6: Czy opowiedziałaby(-ałby) się Pani/Pan za obligatoryjnym udostępnianiem przez państwa członkowskie informacji na temat właściwych organów i dokumentów wymaganych w celu uznania kwalifikacji zawodowych za pośrednictwem centralnego internetowego punktu dostępu w każdym państwie członkowskim? Czy opowiedziałaby(-ałby) się Pani/Pan za obowiązkowym umożliwieniem dopełniania procedur uznawania kwalifikacji przedstawicielom wszystkich wolnych zawodów? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu).

Rząd RP popiera ideę powszechnego udostępnienia informacji w zakresie uznawania kwalifikacji zawodowych, jednakże nie uważa za konieczne utworzenie „centralnego internetowego punktu dostępu”. Obywatele mają wystarczająco szeroki dostęp do informacji w zakresie uznawania kwalifikacji zawodowych znajdujących się zarówno na stronie internetowej krajowego ośrodka informacji ds. uznawania kwalifikacji zawodowych, Pojedynczego Punktu Kontaktowego oraz na portalach o charakterze informacyjno-doradczym, tj. YOUR EUROPE oraz EU-GO. Portal EU-GO dodatkowo oferuje usługi on-line dla obywateli i przedsiębiorców.

W ramach powszechnego dostępu do Elektronicznej Platformy Usług Administracji Publicznej (e-PUAP) oraz Pojedynczego Punktu Kontaktowego obywatele mają  prawo do składania dokumentów drogą elektroniczną. Ponadto, zgodnie z założeniem art. 22a ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r., Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.) Pojedynczy Punkt Kontaktowy ma umożliwić obywatelom, złożenie drogą elektroniczną, wniosku o uznanie kwalifikacji we wszystkich zawodach, nie tylko tych wchodzących w zakres dyrektywy usługowej. Jednakże pełne wykorzystanie tych rozwiązań w praktyce będzie wymagało czasu, nakładu pracy, a także skoordynowania wymagań technicznych.

Państwa członkowskie powinny udostępniać informację na temat organów właściwych w sprawach uznawania kwalifikacji. Natomiast informacja o wymaganych dokumentach powinna być udostępniana przez organy właściwe, ze względu na to, iż mogą one wymagać różnych dokumentów w zależności od regulacji danego zawodu, zasad jego uznawania (uznawanie automatyczne, na zasadzie praw nabytych, sektorowe, ogólne), trybu kształcenia, dodatkowych uprawnień zawodowych, itp. W Polsce, ogólny wykaz dokumentów znajduje się we wnioskach o wszczęcie postępowania w sprawie uznania kwalifikacji do wykonywania zawodu regulowanego lub do podejmowania lub wykonywania działalności.
Mobilność tymczasowa (pkt 3.2)
Przekraczanie granic przez konsumentów (ppkt 3.2.1)

Pytanie 7: Czy zgadza się Pani/Pan, że należy znieść wymóg posiadania dwuletniego doświadczenia zawodowego w przypadku przedstawiciela wolnego zawodu z państwa członkowskiego, w którym dany zawód nie jest regulowany, w przypadkach, gdy to konsumenci przekraczają granicę i decydują się nie korzystać z usług przedstawiciela wolnego zawodu z przyjmującego państwa członkowskiego? Czy w tej sytuacji przyjmujące państwo członkowskie powinno mieć prawo wymagać uprzedniego oświadczenia? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

W przypadku zamiaru wykonywania przez migranta zawodu regulowanego, którego kształcenie lub szkolenie nie spełnia przesłanek kształcenia regulowanego (art. 3 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2005/36/WE) – wymóg dwuletniego doświadczenia zawodowego zabezpiecza odbiorców usług i środowisko, w którym usługa jest świadczona, odpowiednią jej jakość
i bezpieczne jej wykonywanie. Nie oznacza to jednak braku możliwości zastosowania przez przyjmujące państwo członkowskie łatwiejszych wymogów w zakresie świadczenia usług transgranicznych, zgodnie z własnymi wewnętrznymi ustaleniami. W świetle powyższego do rozważenia pozostaje kwestia wprowadzenia do dyrektywy przepisu o możliwości wymagania przez organ właściwy krótszego - niż dwuletnie - doświadczenia zawodowego dla zawodów, które nie mają wpływu na zdrowie lub bezpieczeństwo usługobiorcy, a także na środowisko, w którym usługa jest świadczona.
Ponadto, wyrażamy opinię, że system składania oświadczeń w sprawie świadczenia usług  
w zawodach regulowanych i działalnościach powinien być utrzymany. Umożliwia on monitorowanie mobilności na rynku pracy.  System oświadczeń może również mieć pozytywny wpływ i być wykorzystany w związku z działaniami skierowanymi na przeprowadzenie testu rynku wewnętrznego i innych badań powiązanych z rynkiem pracy.

Kwestia „regulowanego szkolenia i kształcenia” (ppkt 3.2.2)

Pytanie 8: Czy zgadza się Pani/Pan, aby pojęcie „kształcenia i szkolenia regulowanego” obejmowało wszystkie rodzaje kształcenia uznawane przez państwo członkowskie i mające związek z danym zawodem, a nie tylko te, które w szczególny sposób są przystosowane na potrzeby wykonywania określonego zawodu? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej wyraża opinię, że definicja kształcenia i szkolenia regulowanego, zawarta w art. 3 ust. 1 lit. e) dyrektywy 2005/36/WE może zostać znowelizowana na potrzeby wykonywania danego zawodu regulowanego lub działalności
w państwie przyjmującym, tak aby zawierała również rozszerzenie na zawody pokrewne związane z obszarem danego kształcenia lub szkolenia. Kształcenie lub szkolenie regulowane ma znaczenie w sytuacji kiedy zawód w państwie wyjazdu nie jest regulowany, a w państwie przybycia posiada takie regulacje. Definicja kształcenia i szkolenia regulowanego, powinna zawierać zarówno odniesienie do konkretnej działalności zawodowej oraz do działalności związanej z obszarem danego kształcenia; bez takiego odniesienia zastosowanie definicji na potrzeby uznania kwalifikacji zawodowych w danym zawodzie lub zawodach pokrewnych nie miałoby szczególnego uzasadnienia.

Definicja kształcenia regulowanego powinna być na tyle dokładnie określona w przepisach dyrektywy aby możliwe było zrezygnowanie z obecnego załącznika nr III, stanowiącego wykazu rodzajów kształcenia regulowanego, szczególnie mając na uwadze, iż wykaz ten nie jest pełny.

W ocenie kształcenia regulowanego przydatne mogą być dokumenty takie jak np.  Europass – Suplement do dyplomu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe oraz Europass -  Suplement do dyplomu.

Otwarcie ogólnego systemu (pkt 3.3)
Poziomy kwalifikacji (ppkt 3.3.1)

Pytanie 9: Czy popiera Pani/Pan skreślenie klasyfikacji zamieszczonej w art. 11 (oraz w załączniku II)? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu).

Propozycja skreślenia poziomów kwalifikacji zamieszczonych obecnie w art. 11 dyrektywy, a także likwidacji załącznika II (pytanie 9) wydaje się korzystnym rozwiązaniem, które przyczyni się w znacznym stopniu do uproszczenia całego systemu i uczynienia go bardziej zrozumiałym i przejrzystym dla obywateli. Ponadto pozwoli uniknąć sytuacji, w której organ nie ma podstaw do uznania kwalifikacji wnioskodawcy, gdyż odbył on kształcenie na poziomie o dwa lub więcej niższym, niż wymagany w państwie przyjmującym, nawet jeśli posiada znaczne doświadczenie zawodowe. Jednocześnie należy jednak uwzględnić możliwość odmowy uznania kwalifikacji, przy należytym uzasadnieniu, w przypadkach gdy kwalifikacje (zakres, poziom) posiadane przez wnioskodawcę są tak rozbieżne od wymaganych w państwie członkowskim przyjmującym, iż różnicy tej nie da się uzupełnić nawet przy zastosowaniu środka wyrównawczego.

Środki wyrównawcze (ppkt 3.3.2)

Pytanie 10: Czy w razie skreślenia artykułu 11 dyrektywy w unowocześnionej dyrektywie należy uwzględnić wymienione wyżej cztery działania? Jeżeli nie popiera Pani/Pan wdrożenia wszystkich czterech działań, to czy któreś z nich jest dla Pani/Pana możliwe do przyjęcia? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za wszystkimi działaniami lub każdym z osobna albo przeciwko nim.)

W kwestii działania 1 dotyczącego ewentualnego wykreślenia art. 14 ust. 1 dyrektywy (rok różnicy w okresie kształcenia jest obecnie podstawą do nałożenia środka wyrównawczego) pozostaje kwestią do dyskusji, czy powinno się brać pod uwagę wyłącznie długość kształcenia, czy raczej zakres wiedzy i umiejętności  nabytych w jego toku. Jednocześnie obecny przepis nie zobowiązuje państwa przyjmującego do nałożenia środka wyrównawczego w przypadku różnicy w długości kształcenia,  a ponadto nakazuje sprawdzenie, czy brakująca wiedza lub umiejętności nie zostały uzupełnione poprzez doświadczenie zawodowe. Optymalnym rozwiązaniem mogłoby być pozostawienie możliwości nałożenia środka wyrównawczego  w tej sytuacji, jednak jedynie pod warunkiem, iż organ uzasadni, zgodnie z propozycją zawarta w działaniu trzecim, że jakie konkretne różnice w programie i dlaczego uniemożliwiają podjęcie wykonywania zawodu regulowanego w państwie przyjmującym.

W kwestii działania 2 (zniesienie wymogu dwuletniego doświadczenia dla przedstawicieli zawodów nieregulowanych) należy zwrócić uwagę, iż zlikwidowanie minimalnego okresu doświadczenia zawodowego potrzebnego do uznania kwalifikacji w przypadku osób nie posiadających kształcenia regulowanego może skutkować ubieganiem się o uznanie nawet przez osoby z minimalnym, np. miesięcznym doświadczeniem lub w ogóle bez doświadczenia, czy też bez kształcenia przygotowującego do zawodu, w przypadku których nawet środki wyrównawcze mogą okazać się niewystarczające do uzupełnienia wymaganych umiejętności. Wydaje się, że organ właściwy powinien w takich wypadkach mieć możliwość odmówienia uznania kwalifikacji.

Działanie 3, polegające na zobowiązaniu organów do szczegółowego uzasadnienia konieczności nałożenia środka wyrównawczego należy uznać za uzasadnione, szczególnie
w przypadku zniesienia klasyfikacji poziomów z obecnego art. 11. Pozwoli to uniknąć ustalania zbyt szerokich lub mało czytelnych określeń zakresu wiedzy i umiejętności wymagających uzupełnienia. Jednocześnie będzie to oznaczało dla organu właściwego państwa przyjmującego konieczność jeszcze bardziej szczegółowej analizy wszystkich informacji o kwalifikacjach wnioskodawcy, co trudno pogodzić ze znacznym skróceniem czasu na wydanie decyzji proponowanym w  związku z pytaniem 2. Jednocześnie
w przypadku wątpliwości, czy uzależnienie uznania od zdania testu umiejętności lub odbycia  stażu adaptacyjnego było uzasadnione, poruszanych w procedurze odwoławczej, pozwoli to na łatwiejszą ocenę, czy organ właściwy postąpił zgodnie z przepisami prawa UE.

Działanie 4 (wprowadzenie obowiązku stosowania części przepisów Kodeksu postępowania w sprawie krajowych praktyk administracyjnych objętych zakresem dyrektywy) wydaje się, że Kodeks nie powinien mieć wiążącej mocy prawnej. Kodeks wskazuje, jakie działania organów można określić jako najlepszą praktykę, jakie są do zaakceptowania, a jakie nie powinny mieć miejsca. Jest to przydatne narzędzie praktyczne. Odnosi się do szczegółowych kwestii i jest uzupełniany w miarę potrzeb. Najistotniejsze sprawy związane z uznawaniem kwalifikacji są uregulowane bezpośrednio w dyrektywie.

Przedstawiciele wolnych zawodów posiadający kwalifikacje częściowe (ppkt 3.3.3)

Pytanie 11: Czy poparłaby(-łby) Pani/Pan rozszerzenie korzyści wynikających z dyrektywy na osoby, które ukończyły szkoły wyższe i chcą nabyć doświadczenie zawodowe, odbywając nadzorowaną praktykę za wynagrodzeniem w danym zawodzie za granicą? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

Rozszerzenie korzyści wynikających z dyrektywy na osoby, które ukończyły szkoły wyższe
i chcą nabyć doświadczenie zawodowe za granicą odbywając nadzorowaną praktykę za wynagrodzeniem w danym zawodzie na granicą, wydaje się słusznym rozwiązaniem.
W poszczególnych państwach członkowskich regulacja dotycząca danego zawodu może zasadniczo się różnić. Przykładem takim jest zawód architekta. W niektórych państwach członkowskich samo ukończenie kierunkowych studiów wyższych pozwala na samodzielne wykonywanie zawodu architekta (np. w Hiszpanii). Natomiast w Polsce ukończenie studiów wyższych nie jest równoznaczne z uzyskaniem prawa do wykonywania zawodu architekta.  Dyplom ukończenia studiów jest jednym z etapów prowadzących do uzyskania kwalifikacji w tym zawodzie.
Zaproponowane rozwiązanie mogłoby być korzystne dla osób, które w jednym państwie członkowskim będą chcieli ukończyć studia wyższe, natomiast praktykę zawodową odbyć
w drugim państwie członkowskim. Będzie sprzyjało mobilności, szczególnie młodych osób.

Wykorzystanie potencjału IMI (pkt 3.4)
Mechanizm ostrzegania dla zawodów medycznych (ppkt 3.4.2)

Pytanie 12: Którą z dwóch opcji wprowadzenia mechanizmu ostrzegania dla pracowników medycznych w ramach systemu IMI Pani/Pan preferuje?
Opcja 1: rozszerzenie mechanizmu ostrzegania przewidzianego w dyrektywie o usługach na przedstawicieli wszystkich wolnych zawodów, w tym pracowników medycznych. (Państwo członkowskie uruchamiające mechanizm decydowałoby, do których państw członkowskich ma skierować ostrzeżenie.)
Opcja 2: wprowadzenie szerszego i bardziej rygorystycznego obowiązku ostrzegania dla państw członkowskich, przez zobowiązanie ich do natychmiastowego ostrzegania pozostałych państw członkowskich o odebraniu pracownikowi medycznemu prawa do wykonywania zawodu w związku z karą dyscyplinarną. (Państwo członkowskie uruchamiające mechanizm zobowiązane by było skierować ostrzeżenie do wszystkich państw członkowskich.)

Rząd RP podziela ideę wprowadzenia mechanizmu ostrzegania dla przedstawicieli zawodów medycznych, a także wprowadzenia takiego powiadomienia w systemie IMI dla wolnych zawodów związanych ze zdrowiem i bezpieczeństwem publicznym. W sytuacji gdy państwo członkowskie siedziby uzyskałoby informacje, że dany pracownik medyczny, pomimo otrzymanego zakazu wykonywania zawodu, migruje do innego państwa członkowskiego, mogłoby wysłać sygnał ostrzegawczy do wszystkich państw członkowskich. Pomysł ostrzegania tylko wybranych państw niesie ze sobą ryzyko nieuprawnionego wykonywania zawodu w państwie członkowskim, które nie zostało ostrzeżone. Ponadto państwo członkowskie siedziby nie jest w stanie przewidzieć, do którego kraju wyjedzie migrant..

Wprowadzenie mechanizmu ostrzegania wymagałoby zastanowienia nad wyznaczeniem jednej instytucji koordynującej wszystkie zawody do wysyłania powiadomień ostrzegawczych. Wysłanie takiego ostrzeżenia powinno być poprzedzone głębszą analizą przypadku, jak również konsultacjami z organem właściwym w celu wyeliminowania ryzyka niesłusznie wysłanego powiadomienia ostrzegawczego.

Wymogi językowe (pkt 3.5)

Pytanie 13: Którą z przedstawionych dwóch opcji Pani/Pan preferuje?
Opcja 1: wyjaśnienie obowiązujących przepisów w Kodeksie postępowania.
Opcja 2: zmiana dyrektywy w odniesieniu do pracowników medycznych mających bezpośredni kontakt z pacjentami i korzystających z automatycznego uznawania kwalifikacji.

Kwestia wymogu znajomości języka państwa przyjmującego mogłaby być doprecyzowana
w  Kodeksie postępowania. Art. 53 dyrektywy przewiduje obecnie, iż „osoby, których kwalifikacje podlegają uznaniu, musza posiadać znajomość języków niezbędną do wykonywania danego zawodu w przyjmującym państwie członkowskim”. Zgodnie z interpretacją, sprawdzenie wymogu znajomości języka nie może mieć miejsca w postępowaniu o uznanie kwalifikacji. Weryfikacji dokonuje rynek pracy (pracodawca).
MZ – prośba o stanowisko

UNOWOCZEŚNIENIE AUTOMATYCZNEGO UZNAWANIA KWALIFIKACJI
Trójetapowe podejście do unowocześnienia (pkt 4.1)

Pytanie 14: Czy popiera Pani/Pan podejście do unowocześnienia minimalnych wymogów dotyczących kształcenia na mocy dyrektywy składające się z następujących trzech etapów:
- etap pierwszy – dokonanie przeglądu podstaw, zwłaszcza minimalnych okresów kształcenia, jak również przygotowanie ram instytucjonalnych na potrzeby dalszych dostosowań, w ramach unowocześnienia dyrektywy w latach 2011–2012;
- etap drugi – (2013–2014) wykorzystanie zmienionych podstaw, w tym, w razie konieczności, przegląd przedmiotów kształcenia oraz wstępne prace nad dodaniem kwalifikacji z zastosowaniem nowych ram instytucjonalnych; oraz
- etap trzeci – (po roku 2014) rozwiązanie kwestii punktów ECTS z wykorzystaniem nowych ram instytucjonalnych?

Propozycja trójstopniowego podejścia do unowocześnienia minimalnych wymogów dotyczących kształcenia na mocy dyrektywy wydaje się słuszna. Dyrektywa 2005/36/WE przejęła w tym zakresie, właściwie bez wprowadzenia zmian, przepisy poprzednich dyrektyw, które uchyliła. Zatem, zawarte w niej warunki dotyczące kształcenia zostały określone ok. trzydzieści lat temu. Przez ten czas systemy edukacji, sposób i formy kształcenia podlegały dużym przemianom. Dyskusja nad zmianami wymaga dłuższego czasu i odrębnych konsultacji, stąd też przy planowanej nowelizacji nie byłoby możliwe ich wprowadzenie.

Do uzupełnienia przez instytucje właściwe w sprawie zawodów sektorowych

Zwiększenie zaufania w obszarze automatycznego uznawania kwalifikacji (pkt 4.2)
Doprecyzowanie statusu przedstawicieli wolnych zawodów(ppkt 4.2.1)
Pytanie 15: W przypadku gdy przedstawiciele wolnych zawodów chcą prowadzić działalność gospodarczą w państwie członkowskim innym niż to, w którym nabyli kwalifikacje, powinni wykazać w przyjmującym państwie członkowskim, że posiadają prawo wykonywania zawodu w państwie członkowskim pochodzenia. Zasada ta ma zastosowanie w przypadku mobilności tymczasowej. Czy należy ją rozszerzyć na sytuacje, w których przedstawiciel wolnego zawodu chce prowadzić własną działalność gospodarczą? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.) Czy zachodzi potrzeba uwzględnienia w dyrektywie przepisu, który dokładniej traktowałby kwestię nieustannego doskonalenia zawodowego?

Zaproponowane rozwiązanie dotyczące wprowadzenia dla przedstawicieli wolnych zawodów, którzy chcą prowadzić działalność gospodarczą w państwie członkowskim innym niż to,
w którym nabyli kwalifikacje, obowiązku wykazania w państwie przyjmującym, że posiadają prawo wykonywania zawodu w państwie członkowskim pochodzenia, wydaje się właściwe. W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej przedstawiciel wykonujący wolny zawód również powinien wykazać, że posiada prawo wykonywania zawodu w państwie członkowskim pochodzenia i nie jest objęty zakazem jego wykonywania. Aktualnie obowiązujące przepisy nie zawierają takiego wymogu. Wprowadzenie takiego nowego rozwiązania miało pozytywny wpływ na bezpieczeństwo osób korzystających z usług oferowanych w formie działalności gospodarczej. Poza tym, należy także wziąć po uwagę fakt, że konsument nie mają możliwości sprawdzenia takich informacji. W związku
z powyższym proponowana zmiana jest jak najbardziej wskazana.

Doprecyzowanie kwestii minimalnych okresów kształcenia lekarzy, pielęgniarek/pielęgniarzy i położnych (ppkt 4.2.2)
Pytanie 16: Czy popiera Pani/Pan doprecyzowanie minimalnych wymogów dotyczących okresów kształcenia lekarzy, pielęgniarek/pielęgniarzy i położnych w celu wyjaśnienia, że warunki dotyczące minimalnej liczby lat kształcenia i minimalnej liczby godzin kształcenia stosuje się łącznie? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

MZ -  z prośbą o stanowisko

Zapewnienie większej zgodności na poziomie krajowym (ppkt 4.2.3)
Pytanie 17: Czy zgadza się Pani/Pan, że państwa członkowskie powinny zgłaszać wszelkie zmiany niezwłocznie po zatwierdzeniu nowego programu kształcenia i szkolenia? Czy poparłaby(-łby) Pani/Pan wymóg zobowiązujący państwa członkowskie do przedstawiania Komisji sprawozdania na temat zgodności z przepisami dyrektywy każdego programu kształcenia i szkolenia mającego na celu uzyskanie tytułu notyfikowanego Komisji? Czy państwa członkowskie powinny wyznaczyć do tych celów krajową komórkę ds. nadzoru zgodności z prawem? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

MZ, MRiRW, MI -  prośba o stanowisko

Lekarze: specjaliści w dziedzinie medycyny (pkt 4.3)

Pytanie 18: Czy zgadza się Pani/Pan, że należy obniżyć z dwóch piątych do jednej trzeciej próg dla wymaganej liczby państw członkowskich, w których występuje określona specjalność medyczna? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

MZ -  z prośbą o stanowisko

Pytanie 19: Czy zgadza się Pani/Pan, że przy unowocześnieniu dyrektywy można by umożliwić państwom członkowskim udzielanie częściowych zwolnień z niektórych elementów specjalistycznego kształcenia, które wchodzą już w zakres innego, wcześniej zaliczonego, programu kształcenia specjalistycznego? Jeżeli tak, to czy w celu skorzystania z częściowego zwolnienia należałoby spełnić jakieś warunki? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

MZ -  z prośbą o stanowisko
Pielęgniarki/pielęgniarze i położne (pkt 4.4)
Pytanie 20: Którą z wymienionych opcji Pani/Pan preferuje?
Opcja 1: utrzymanie wymogu ukończenia dziesięcioletniego kształcenia ogólnego.
Opcja 2: zwiększenie liczby wymaganych lat kształcenia ogólnego z dziesięciu do dwunastu.

MZ -  z prośbą o stanowisko

Farmaceuci (pkt 4.5)
Pytanie 21: Czy zgadza się Pani/Pan, że należałoby rozszerzyć listę czynności, które może wykonywać farmaceuta? Czy popiera Pani/Pan propozycję, by dodać wymóg sześciomiesięcznego kształcenia, o którym mowa powyżej? Czy popiera Pani/Pan skreślenie art. 21 ust. 4 dyrektywy? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)

MZ -  z prośbą o stanowisko

Architekci (pkt 4.6)

Pytanie 22: Którą z przedstawionych opcji Pani/Pan preferuje?
Opcja 1: utrzymanie aktualnego wymogu co najmniej czteroletniego kształcenia na poziomie wyższym.
Opcja 2: uzupełnienie aktualnego wymogu co najmniej czteroletniego kształcenia na poziomie wyższym wymogiem zobowiązującym do odbycia dwuletniej praktyki zawodowej. Alternatywnie, architekci również kwalifikowaliby się do automatycznego uznawania po ukończeniu pięcioletniego kształcenia na poziomie wyższym i odbyciu co najmniej rocznej praktyki zawodowej.

Wydaje się, że lepszym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie drugiej opcji, która polegałaby na tym, że czteroletnie kształcenie na poziomie wyższym uzupełnione byłoby obowiązkiem odbycia dwuletniej praktyki zawodowej, a w przypadku pięcioletniego kształcenia na poziomie wyższym obowiązkowa praktyka wynosiłaby co najmniej rok. Opcja ta wydaje się jak najbardziej słuszna, ponieważ zawód architekta nie jest uregulowany we wszystkich państwach członkowskich (np. w Danii nie jest to zawód regulowany). Poza tym różne wymagania kwalifikacyjne w odniesieniu do tego zawodu mogą powodować, że architekci
z różnych państw pomimo tego, że spełniają warunki do automatycznego uznania mogą mieć w praktyce kwalifikacje na bardzo różnych poziomach. W Polsce zastosowanie preferowanej opcji nie będzie miało wpływu na aktualny stan prawny, ponieważ kształcenie na kierunku architektura prowadzące do uzyskania tytułu zawodowego „magister inżynier architekt” trwa minimum 10 semestrów czyli pięć lat. Dodatkowo aby móc w pełni wykonywać swój zawód architekci po ukończeniu studiów muszą odbyć obowiązkową 3-letnią praktykę zawodową oraz zdać egzamin końcowy. Dopiero spełnienie ww. trzech elementów skutkuje wpisanie na listę okręgowej izby architektów. Dla porównania w Hiszpanii wystarczy posiadać dyplom ukończenia studiów architektonicznych aby móc w pełni wykonywać zawód.

MI -  z prośbą o stanowisko

Automatyczne uznawanie kwalifikacji w działalności rzemieślniczej, handlowej i przemysłowej (pkt 4.7)
Pytanie 23: Którą z poniższych opcji Pani/Pan preferuje?
Opcja 1: niezwłoczne unowocześnienie za sprawą zmiany klasyfikacji ISIC z 1958 r. na klasyfikację ISIC z roku 2008?
Opcja 2: niezwłoczne unowocześnienie za sprawą zastąpienia załącznika IV nomenklaturą Wspólnego Słownika Zamówień.

Do uzupełnienia przez instytucje właściwe

Kwalifikacje nabyte w państwie trzecim (pkt 4.8)
Pytanie 24:
Czy uważa Pani/Pan, że zachodzi konieczność dostosowania przepisów dyrektywy, jeśli chodzi o traktowanie obywateli UE posiadających kwalifikacje nabyte w państwie trzecim, na przykład przez skrócenie trzyletniego okresu, o którym mowa w art. 3 ust. 3? Czy opowiedziałaby(-łby) się Pani/Pan za takim dostosowaniem również w stosunku do obywateli państw trzecich, w tym państw objętych europejską polityką sąsiedztwa, którzy korzystają z klauzuli równego traktowania na mocy odpowiednich przepisów prawa europejskiego? (Prosimy podać konkretne argumenty przemawiające za takim podejściem lub przeciwko niemu.)
 
Obecny wymóg 3-letniego wykonywania zawodu w państwie członkowskim, które jako pierwsze uznało kwalifikacje z państwa „trzeciego” jest zbyt restrykcyjny i nie sprzyja mobilności. Z drugiej jednak strony, wykonywanie zawodu po uznaniu kwalifikacji
w państwie członkowskim UE umożliwia sprawdzenie umiejętności w praktyce. Wydaje się, że wymóg ten mógłby zostać zmniejszony do 2 lat, analogicznie jak jest to obecnie w przypadku osoby, której zawód jest nieregulowany w państwie wyjazdu.

V.   UZASADNIENIE STANOWISKA RZĄDU
Rząd RP popiera wszelkie inicjatywy służące pogłębianiu rynku wewnętrznego poprzez znoszenie występujących na nim barier i zacieśnianie integracji. Rząd RP przychylnie odnosi się do propozycji unowocześnienia systemu wzajemnego uznawania kwalifikacji zawodowych poprzez wprowadzanie dalszych uproszczeń w tym systemie. Jest bardzo istotne z punktu widzenia pracowników migrujących. Analiza dotychczasowych doświadczeń
i wprowadzenie na ich bazie modyfikacji do systemu uznawania kwalifikacji zawodowych na obszarze Unii Europejskiej jest jednym z istotnych i potrzebnych działań na rzecz poprawy funkcjonowania rynku wewnętrznego.
Rząd RP oraz instytucje odpowiedzialne za uznawanie kwalifikacji w Polsce  uczestniczyli
w kolejnych etapach procesu oceny dyrektywy 2005/36/WE, takich jak przygotowanie raportów dot. wybranych zawodów (2010) oraz udział w prowadzonych przez Komisję Europejską konsultacjach i spotkaniach, np. wywiadach telefonicznych
i kwestionariuszowych w zakresie wybranych zawodów (I poł. 2011 r.), warsztatach dla przedstawicieli zawodów sektorowych dot. minimalnych wymogów kształcenia (kwiecień – maj 2011).

1. Ocena skutków prawnych
Dokument  ma na celu przeprowadzenie szerokiej dyskusji nad zakresem i propozycjami zmian, które zostaną ujęte w propozycji legislacyjnej zmieniającej dyrektywę 2005/36/WE. Propozycja legislacyjna w sprawie zmiany dyrektywy powinna ukazać się w grudniu br.

2. Ocena skutków społecznych i gospodarczych
Skutki społeczne i gospodarcze będą możliwe do oszacowania z chwilą przedłożenia przez Komisję Europejską konkretnych propozycji legislacyjnych.
3. Ocena skutków finansowych
Powyższe stanowisko nie pociąga za sobą bezpośrednich skutków finansowych dla budżetu.

VI.   STANOWISKO PARTNERÓW SPOŁECZNYCH

Stanowisko Rządu zostało przekazane do konsultacji z następującymi partnerami społecznymi:

Krajowa Rada Izby Architektów
Krajowa Rada Izby Urbanistów
Krajowa Rada Lekarsko-Weterynaryjna
Krajowa Rada Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa
Krajowa Rada Radców Prawnych
Naczelna Rada Adwokacka
Naczelna Rada Aptekarska
Naczelna Rada Lekarska
Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych
Polska Izba Rzeczników Patentowych
Rada Doradców Podatkowych
Krajowa Rada Diagnostów Laboratoryjnych

prośba o ew. wskazanie innych podmiotów, z którymi należałoby przeprowadzić konsultacje

VII.   WNIOSKI

Komitet do Spraw Europejskich zobowiązuje Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jako resort koordynujący funkcjonowanie w Polsce systemu uznawania kwalifikacji zawodowych opartego na przepisach dyrektywy 2005/36/WE do monitorowania prac Komisji Europejskiej nad planowanym aktem prawnym.

prośba o ew. uzupełnienie
Pozdrawiam Leszek

"Przecież to oni wiedzą jedynie
Jak świat wygląda, a jak powinien"


"Rząd nie ciąża
Da się usunąć"


Piotr Bukartyk

Offline Jarek Thor

  • Zarząd PTG
  • *****
  • Wiadomości: 2435
Re: Treść "STANOWISKA RZĄDU - ZIELONA KSIĘGA Unowocześnienie
« Odpowiedź #1 dnia: 8 Sierpnia 2011, 20:06 »
Unowocześnienie dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych
O ile dobrze zrozumiałem główny sens przesłanego do konsultacji pisma, nie chodzi w nim o możliwość swobodnego prowadzenia działalności gospodarczej, lecz o możliwość wykonywania konkretnego zawodu w krajach UE zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami. Jedna rzecz zwróciła moja szczególną uwagę. Na ile wiem, tylko w Polsce obowiązują uprawnienia zawodowe w odpowiednich zakresach, nie mające odpowiedników w żadnym kraju Unii. Więc sam nie wiem jak można się ustosunkować do takiego projektu, skoro jedyną weryfikacją naszego zawodu na rynkach europejskich jest fachowość. Z tego co wiem, tam nikt nie pyta o uczelnię tylko o to, czy ktoś ma doświadczenie i poradzi sobie z wykonawstwem na lokalnym rynku. A lokalne rynki (geodezyjne) oprócz technologii i oczekiwań zleceniodawców z w zdecydowanej większości są inne niż u nas. Gdyby zatem choć w 10 % przypadków, geodezja w innych krajach była podobna jak u nas, można by się jakość odnieść w sposób merytoryczny do ewentualnych ograniczeń lub problemów. Ale wydaje mi się, że nie ma tych przykładowych 10 % przypadków. Więc chyba jedyne co możemy zrobić to wskazać na fakt, że to geodezja w Polsce i związane z nią prace w wykonawstwie są ewidentnym odstępstwem od ogólnych standardów w Unii Europejskiej i należałoby się nad tym zastanowić.
pozdrawiam
Jarek