Kontakt

Polskie Towarzystwo Geodezyjne
Prezes Zarządu PTG:
Dorota PAWŁOWSKA-BASZAK
Adres do korespondencji:
ul. Władysława Łokietka 18
59-220  LEGNICA


Zarząd PTG:
E-mail: zarzad@ptg-org.pl

Komisja Rewizyjna PTG:
E-mail: komisja.rewizyjna@ptg-org.pl

Sąd Koleżeński PTG:
E-mail: sad.kolezenski@ptg-org.pl


NIP: 637-215-37-14
REGON: 121032220
KRS: 0000333653

Numer konta:
mBank
74 1140 2004 0000 310279 379255

Członkostwo w PTG

Instytucje geodezyjne







Autor: eljotp Wątek: Rażące naruszenie prawa  (Przeczytany 3203 razy)

0 użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.

Offline eljotp

  • goście
  • *
  • Wiadomości: 2390
  • System:
  • Windows 7/Server 2008 R2 Windows 7/Server 2008 R2
  • Przeglądarka:
  • Chrome 40.0.2214.93 Chrome 40.0.2214.93
    • http://wbgsc.pl
Rażące naruszenie prawa
« dnia: 28 Stycznia 2015, 11:29 »
Tak przysłuchując się wyrokowi w Lublinie zacząłem się zastanawiać dlaczego Sąd stwierdził, że nie miało miejsca rażące naruszenie prawa przez Starostę, jeśli miało miejsce celowe działanie, które miało spowodować niesłuszne wzbogacenie się Starostwa? Tak mnie to drąży i drąży...
Znalazłem takiego bloga http://prawoilegislacja.blogspot.com/2012/01/razace-naruszenie-prawa-w-orzecznictwie.html

Cytuj
PRAWO i LEGISLACJA
Strona "Prawo i legislacja" jest poświęcona zagadnieniom prawa w tym głównie zagadnieniom prawa samorządu terytorialnego oraz szeroko pojętej legislacji i wykładni prawa. Na stronie omawiane są też najciekawsze w ocenie autora strony publikacje poświęcone ww. zagadnieniom.

1.31.2012
"Rażące" naruszenie prawa w orzecznictwie


Poniżej przedstawiam wybrane fragmenty różnych orzeczeń sądów administracyjnych w których sąd interpretuje przesłankę „rażącego naruszenia prawa” jako podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.
Co istotne orzeczenia te różni sposób podejścia do ww. zagadnienia. Jednocześnie wskazują, że w
 w sądownictwie doszło do połączenia dwóch różnych stanowisk w tym zakresie jakie kiedyś prezentowała doktryna prawa administracyjnego. Wedle jednych wymagano tylko złamania normy prawnej (dającej się w łatwy sposób wyinterpretować z przepisów) – już to uzasadniało stwierdzenie naruszenia „rażącego prawa”. Da innych autorów zaś aby można było mówić o wystąpieniu „rażącego” naruszenia prawa , konieczne było wykazanie, iż prowadzi to np. do określonych (negatywnych) skutków społeczno- gospodarczych.

II SA/Łd 1089/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
"Rażące naruszenie prawa" to takie naruszenie gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Cechą rażącego naruszenia prawa jest zatem to, że treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu przez proste ich zestawienie ze sobą (por. wyrok WSA z dnia 30 marca 2004r., sygn.akt IV SA 3763/02, publ. LEX Nr 156952; wyrok NSA z dnia 21 października 1992r., sygn.akt V SA 86/92, publ. ONSA 1993/1/23). Wskazać również trzeba, iż z rażącym naruszeniem prawa nie może być utożsamiane każde, nawet oczywiste naruszenie prawa, jak również jako wydanego w wyniku rażącego naruszenia prawa nie można traktować orzeczenia wydanego w wyniku odmiennej interpretacji danej normy prawnej przez każdą ze stron postępowania. Jeżeli przepis dopuszcza rozbieżną interpretację, nawet mniej lub bardziej uzasadnioną, to wybór jednej z nich, jeżeli nawet później zostanie uznany za nieprawidłowy, nie może być oceniany jako rażące naruszenie prawa. Z oczywistością naruszenia prawa mamy natomiast do czynienia w szczególności wówczas, gdy decyzja została wydana wbrew zakazom lub nakazom ustanowionym w przepisie, a także wtedy, gdy wbrew przesłankom przepisu nadano prawa lub obowiązki lub też odmówiono ich (por. wyrok NSA z dnia 25 listopada 1997r., sygn.akt III SA 1201/96, publ. Vademecum Przedsiębiorcy i Podatnika 1998/5/65; wyrok NSA z dnia 26 maja 1989r., sygn.akt IV SA 339/89, publ.ONSA 1989/1/50).



II OSK 843/05 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
"Rażące naruszenie prawa" to naruszenie wyraźnej, nie budzącej wątpliwości normy prawa materialnego lub normy prawa procesowego. Jak stwierdził NSA w wyroku z dnia 9 lutego 2006 r. OSK 1134/04 - Lex nr 165717 - o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.




VII SA/Wa 188/08 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Skarga zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek z innych przyczyn niż w niej podniesionych.
Na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 Kpa organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Jak wynika z ugruntowanego stanowiska doktryny oraz orzecznictwa sądowoadministracyjnego przez pojęcie "rażącego naruszenia prawa" należy rozumieć takie naruszenie przepisów prawa, które w sposób oczywisty (tzn. organ wydając decyzję czyni to niezgodnie z treścią normy prawnej) jest na tyle wyraźne, że nie budzi wątpliwości interpretacyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu administracyjnego z dnia 27 października 2003r. o sygn. akt. IVSA 905/02, publ. Lex Polonica nr 364318).
W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja znak: [...] została wydana z rażącym naruszeniem art. 129 § 2 Kpa, ponieważ Główny Inspektor Farmaceutyczny rozpoznał odwołanie wniesione z uchybieniem terminu.
Art. 134 Kpa stanowi, że organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne.
Jak wynika z potwierdzonej za zgodność z oryginałem kserokopii zwrotnego potwierdzenia odbioru znajdującej




I SA/Wa 1931/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
W dotychczasowym orzecznictwie oraz w doktrynie przyjmuje się również, że rażące naruszenie prawa następuje wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być zaakceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Z powyższego wynika, że stwierdzenie nieważności decyzji musi być poprzedzone niewątpliwym ustaleniem, że kwestionowane decyzje naruszają rażąco prawo w stopniu uzasadniającym stwierdzenie ich nieważności (art. 156 § 1 pkt 2 KPA), a ustalenia te oparte są na zebranym materiale dowodowym, który to w sposób oczywisty potwierdza. Podobne stanowisko zostało wypracowane w doktrynie, gdzie zgodnie przyjmowano, że rażące naruszenie prawa będzie miało miejsce w sytuacji, gdy w stanie prawnym niebudzącym wątpliwości co do jego zrozumienia zostaje wydana decyzja, która treścią swego rozstrzygnięcia stanowi negację całości lub części obowiązujących przepisów (Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz - J. Borkowski, J. Jendrośka, R. Orzechowski, A. Zieliński., Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1985, także Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, A. Adamiak, J. Borkowski, Wydawnictwo C.H. Beck Warszawa 1996, s. 716-721).
Fakt, że ustawodawca zakłada możliwość istnienia w obrocie prawnym decyzji administracyjnych wydanych poza zakresem upoważnienia znajduje bowiem potwierdzenie chociażby właśnie w regulacji art. 156 § 1 pkt 2 kpa, przewidującej, że organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która wydana została bez podstawy prawnej. Oznacza to, że decyzja wydana poza zakresem upoważnienia - zwłaszcza jeżeli w świetle niejednoznacznych uregulowana.


II OSK 116/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
 Naruszenie bowiem prawa ma cechę rażącego jedynie wówczas, gdy decyzja nim dotknięta wywołuje skutki prawne nie dające pogodzić się z wymaganiami praworządności i nie chodzi tu przy tym o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny. Tak więc nawet wydanie decyzji dotkniętej wadami, ale które nie mają rażącego charakteru nie jest tożsame z naruszeniem prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i nie może stanowić podstawy do zakwestionowania decyzji kontrolowanej w tym trybie.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił


I SA/Wa 2005/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Jest oczywiste, że stwierdzenie, iż decyzja administracyjna została wydana z naruszeniem prawa (art. 158 § 2 k.p.a.) musi poprzedzać ustalenie, iż decyzja ta rażąco narusza prawo albo została wydana bez podstawy prawnej (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie definiują pojęcia rażącego naruszenia prawa, natomiast instytucja ta ma bogatą interpretację zawartą w judykaturze i doktrynie. W szczególności jako elementy do charakterystyki oceny skutków naruszenia prawa wymienia się m. in. ocenę skutków społeczno-gospodarczych wskazującą na niemożność ich pogodzenia z wymaganiami praworządności, czy też powstanie skutków naruszenia prawa niemożliwych do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności (vide: Kodeks postępowania administracyjnego Komentarz pod. red. B. Adamiak i J. Borkowski, wyd. C.H.Beck, Warszawa 2002, str. 712 ).
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ winien zatem dołączyć do akt sprawy wniosek z dnia 11 lipca 2006 r. i - jak to wyżej powiedziano - dokonać wszechstronnej analizy, czy w niniejszej sytuacji nie zachodziły pozytywne przesłanki wymienione w art. 156 § 1k.p.a., Przed wydaniem natomiast rozstrzygnięcia merytorycznego, Kolegium winno powiadomić strony o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i zapewnić osobom zainteresowanym wypowiedzenie się, co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.


II SA/Łd 78/08 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Rażące naruszenie prawa" stanowi kwalifikowaną formę "naruszenia prawa" i zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana, jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. Nie chodzi tu o błędy w wykładni prawa, ale o przekroczenie prawa w sposób jasny i niedwuznaczny, (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 13 grudnia 1988 r., II SA 981/88, ONSA 1988/2/96; z dnia 21 października 1992 r., sygn. akt V SA 86/92, ONSA 1993, z. 1, poz. 23).




II SA/Op 581/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Przeprowadzona kontrola zaskarżonej decyzji wykazała, że wydana została ona z rażącym naruszeniem prawa. Przesłanką stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji jest wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa, o czym stanowi art. 156 §1 pkt 2 K.p.a.
Doktryna oraz judykatura wskazuje, na dwa ujęcia rażącego prawa. Jedno uznające, iż z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia w przypadku naruszenia przepisu prawnego, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu oraz drugie, zgodnie z którym naruszenie prawa będzie rażące, gdy jego skutków społeczno-prawnych nie można zaakceptować z punktu widzenia wymagań praworządności. Naruszenie prawa jest rażące wówczas, gdy w jego wyniku powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności, czy też niemożności akceptacji zaskarżonego orzeczenia jako aktu wydanego przez organ praworządnego państwa. Takie okoliczności wystąpiły w niniejszej sprawie. Organ rozpoznał bowiem odwołanie, które wniesione zostało z uchybieniem terminu do jego wniesienia.
Stosownie do art. 127

II SA/Wa 15/08 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
W rozpatrywanej sprawie ostateczną decyzją administracyjną Komendanta Powiatowego Policji w S. nr [...] z dnia [...] czerwca 2007 roku przyznano skarżącemu pomoc finansową w wysokości [...] zł z uwzględnieniem 4 norm zaludnienia na budowę domu. Dopiero po upływie miesiąca od daty, gdy decyzja stała się ostateczna organ pierwszej instancji wszczął postępowanie. Przesłanką, na którą powołują się organy, stwierdzając nieważność decyzji, jest zawarta w art. 156 § 1 kpa wada rażącego naruszenia prawa. Wada ta nie jest dokładnie sprecyzowana. Zdaniem doktryny, "naruszenie prawa jest kwalifikowane jako "rażące", gdy samo w sobie ma taki charakter, jest tak głęboko niezgodne ze stosowaniem prawa obowiązującego, że stanowi zaprzeczenie samej istoty unormowania zawartego w określonych przepisach prawnych" (J. Borkowski Glosa do wyroku NSA z dnia 16 lipca 2003 r., IV SA 4263/01.OSP Nr 9 z 2004 roku, poz. 113), zatem "rażące naruszenie prawa ma miejsce wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej sprzeczności z przepisami prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że decyzja taka nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa. (vide: Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 października 2005 sygn. akt VII SA/



VII SA/Wa 1952/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Wśród przesłanek wymienionych w art. 156 §1 kpa wymienione jest rażące naruszenie prawa, które koliduje z zasadą praworządnego działania organów administracji publicznej. W orzecznictwie, a także doktrynie dominuje pogląd, że obok oczywistego naruszenia prawa i charakteru przepisu, który został naruszony -jako kryterium rażącego naruszenia prawa winny być traktowane społeczno -gospodarcze skutki wywołane wadliwą decyzją.
Podkreślenia wymaga również, że przesłanka ta może dotyczyć zarówno przepisów materialnych, procesowych, jak i ustrojowych, gdyż z brzmienia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. nie wynika, aby wadliwość miała dotyczyć tylko podstawy materialnoprawnej decyzji (por. wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 8 sierpnia 1986 r., SA/Wr 370/86).
W takim zatem kontekście winna być zbadana w postępowaniu nieważnościowym kontrolowana decyzja umarzająca przedmiotowe postępowanie, przy czym wydanie prawidłowej decyzji w każdym przypadku powinno poprzedzać postępowanie zgodne z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7, 77 kpa.


IV SA/Wa 1545/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, tego typu okoliczność nie zachodzi w niniejszej sprawie. Niedochowanie przez organy terminów wynikających z art. 10 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach i niektórych ustaw (Dz. U. z 2005 r., nr 175, poz. 1458 ze zm.), jak również niezamieszczenie przez organ elementów zawartych w art. 9 ustawy o utrzymaniu porządku i czystości w gminach należy uznać jako naruszenie przepisów, jednak nie są to uchybienia "rażące" w rozumieniu art. 156 § 1 pkt. 2 k.p.a. Mamy bowiem do czynienia z sytuacją, w której podmioty prywatne przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie odbierania odpadów ponosiliby konsekwencje nieprawidłowości działań organów administracji publicznej. Oceniając zatem skutki społeczno gospodarcze ewentualnego stwierdzenia nieważności decyzji należało przyjąć, iż większą wartością jest pogłębianie zasady zaufania obywateli do działań organów administracji i trwałości decyzji ostatecznych aniżeli ścisła zgodność z konkretnym przepisem przy udzielaniu tego rodzaju zezwoleń. Sąd podkreśla w tym miejscu, iż w żaden sposób nie oznacza to przyzwolenia na niestosowanie się organów do wymogów przepisów prawa, a jedynie wskazuje, iż istnieją inne niż stwierdzenie nieważności decyzji instrumenty prawne, które pozwolą na skorygowanie zaistniałych uchybień, przy jednoczesnym prawidłowym funkcjonowaniu stosunków społeczno gospodarczych, w szczególności działalności podmiotów prywatnych.

II OSK 289/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
O tym, czy naruszenie prawa jest "rażącym", decyduje nie tylko oczywistość naruszenia prawa, ale również ocena skutków społeczno-gospodarczych, jakie dane naruszenie za sobą pociąga. Za "rażące" należy uznać wyłącznie takie naruszenie prawa, w wyniku którego powstają skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia zasady praworządności. Utożsamianie zatem tego pojęcia z każdym naruszeniem jest oczywiście wadliwe. Nie każde, nawet oczywiste, naruszenie prawa może być uznane za rażące, nie jest też decydujący charakter przepisu, jaki został naruszony. Ponadto o "rażącym" naruszeniu prawa można mówić jedynie wtedy, gdy stwierdzone naruszenie ma znacznie większą wagę aniżeli stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej (wyrok NSA z 30 listopada 1999 r., V SA/876/99, LEX nr 50137 oraz wyrok NSA z 21 października 1992 r., NSA V SA 86/92, ONSA 1993/1/23).
Słuszne jest zatem stanowisko Sądu pierwszej instancji, który dopatrzył się rażącego naruszenia prawa przy wydaniu J. F. przedmiotowego pozwolenia na wznowienie robót budowlanych. Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych sprawy, należy bowiem przyjąć, iż pozwolenie to stanowiło oczywiste naruszenie prawa, które wywołało skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia zasady praworządności.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego oczywistym bowiem jest, iż skarżący nie wykonał obowiązków nałożonych na niego w decyzji z dnia [...] lutego 2001 r. na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, czemu również on sam nie zaprzecza.



IV SA/Gl 271/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Zgodnie przy tym z poglądem sformułowanym w literaturze przedmiotu, rażące naruszenie prawa ma miejsce wówczas, gdy załatwienie sprawy decyzją administracyjną stanowi zaprzeczenie jej stanu prawnego. Typową cechą rażącego naruszenia prawa jest zatem wyraźna i oczywista sprzeczność wydanego w sprawie rozstrzygnięcia z treścią przepisu. W takiej sytuacji zachodzi konieczność wyeliminowania z obrotu prawnego wadliwej decyzji, z racji istnienia w niej wad o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym (patrz: J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, CH Beck, Warszawa 1998 r., str. 813).


VII SA/Wa 1720/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym stanowiskiem, naruszenie prawa ma charakter rażący, gdy rozstrzygnięcie zwarte w decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa poprzez proste ich zestawienie. Rażącym naruszeniem prawa jest tylko takie uchybienie, w wyniku którego powstają skutki społeczne niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności (por. wyrok WSA z dnia 21 grudnia 2005r., sygn. akt VII SA/Wa 706/05, LEX nr 196278)



III SA/Gd 376/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Z kolei każda decyzja powinna posiadać uzasadnienie faktyczne i prawne, które służy wyjaśnieniu rozstrzygnięcia. Wynika z tego, że nie jest dopuszczalne rozstrzyganie o części uprawnień lub obowiązków stron w sentencji decyzji, a w pozostałej części w jej uzasadnieniu. Działanie takie stanowi rażące naruszenie powołanego wyżej przepisu.


III SA/Gd 376/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych



III SA/Po 853/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych



VII SA/Wa 2084/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych



II SA/Wa 1791/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych



II OSK 1212/06 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych


II OSK 1212/06 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych


II SA/Łd 1089/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych



II SA/Wr 349/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych


II SA/Wr 349/07 - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
Pozdrawiam Leszek

"Przecież to oni wiedzą jedynie
Jak świat wygląda, a jak powinien"


"Rząd nie ciąża
Da się usunąć"


Piotr Bukartyk

Offline Adam Wójcik

  • Członek PTG
  • ***
  • Wiadomości: 2864
  • System:
  • Windows Vista/Server 2008 Windows Vista/Server 2008
  • Przeglądarka:
  • Firefox 35.0 Firefox 35.0
Odp: Rażące naruszenie prawa
« Odpowiedź #1 dnia: 28 Stycznia 2015, 15:54 »
Leszku...

WSA w Lublinie rozpatrywał skargę na BEZCZYNNOŚĆ organu i w tym zakresie dokonał oceny czy doszło albo nie doszło do rażącego naruszenia prawa. Tym samym jest to trochę inna sytuacja, niż rażące naruszenie prawa związane z wydaną decyzją administracyjną (tutaj przecież sprawa nie była rozstrzygana w drodze decyzji).

Art. 149 p.p.s.a. stanowi , że uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, sąd zobowiązuje go do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji, ewentualnie dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Tutaj znalazłem jakieś dwa artykuły na ten temat:

http://www.wspolnota.org.pl/index.php?id=9&tx_news_pi1%5Bcontroller%5D=News&tx_news_pi1%5Baction%5D=detail&tx_news_pi1%5Bnews%5D=25063&cHash=c6b04589a9868e3d19218850262c84eb

http://www.samorzad.lex.pl/czytaj/-/artykul/nie-kazda-bezczynnosci-stanowi-razace-naruszenie-prawa

Pozdrawiam, Adam Wójcik.
Geodezja, w przeciwieństwie do matematyki, jest jednym wielkim błędem...