Przepis odnosi się ewidentnie do sytuacyjnego pomiaru terenowego metodą biegunową, o którym to traktuje cały par.33, a jeszcze dodatkowo podkreśla fakt umieszczenia go w rozdziale Standardy techniczne wykonywania geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych, a nie w rozdziale Standardy techniczne zakładania osnów pomiarowych.

Nie jestem jednak na bieżąco z wiedzą i zastanawiam się, dlaczego w obecnych standardach brak jest ograniczeń odnośnie długości i wzajemnego stosunku długości boków w ciągach poligonowych jak to było poprzednio. Czyżby wyrównanie ścisłe załatwiało ten problem?

Co do braku ograniczeń odnośnie długości i wzajemnego stosunku długości boków w ciągach poligonowych, to myślę że nie ma takiej potrzeby, bo sprzęt którym obecnie dysponujmy zapewnia bardzo dużą dokładność pomiarów.

Ale chyba jednak nie jest tak całkiem do końca.
Zwiększanie sprzętowych dokładności pomiaru nie rozwiązuje problemu długości boków
Obecnie zwiększone zostały wprawdzie bardzo wymagania odnośnie pomiaru długości, ale wymagania odnośnie pomiaru kątów nadal nie są specjalnie wygórowane bo tylko mk < 0,0030 g.
.
Tymczasem poprzednie uwarunkowania odnośnie min. długości boku do 50 m. wynikały głównie z powodu ograniczenia błędów pomiaru kątów lecz nie tych wynikających z niedostatecznej precyzji instrumentów, lecz głównie tych wynikających z błędów centrowania i celowania.
Przy długości boku 50 m błąd 1 cm w centrowaniu lub celowaniu wywołuje błąd kąta aż 0,0127 g.
Jeden taki błąd przeniesiony na ciąg o długości 1000 m. powoduje odchyłkę niezamknięcia aż 0,20 m.

Jakieś więc ograniczenia odnośnie długości boków w ciągach są niezbędne, jakąś granicę należałoby przyjąć, jeżeli nawet nie wynikają one bezpośrednio z przepisu prawnego to należy ich szukać w zasadach sztuki inżynierskiej.
Trudno przecież dopuścić tu zupełny brak ograniczeń bo można dojść do absurdu i akceptować ciągi z bokami np 1m.
Tak więc osobiście cieszę się, że w obecnych standardach wspomniano o tych 40 m. nawiązaniach (bo już nie 50), a ponieważ nawiązanie pomiaru sytuacyjnego z zasady dokonuje się na dwa sąsiednie punkty ciągu to tym samym determinuje to długość boku w ciągu i tego się trzymam
Myślę, że takie rozumowanie zaćmiło autorów standardów, przez co nie wspomnieli nic o długości boków w temacie osnów, co jest kolejnym potwierdzeniem iż zamiast standardów mamy gniota.

W tej dyskusji nie chodzi o sprawy proste, bo te nie podlegają dyskusji i z nimi nie ma żadnego problemu.  Problem jest natomiast np. w takich przypadkach,  o których pisze Staszek i innych podobnych..

Zgodnie z „gniotem” w takich sytuacjach pomiar biegunowy jest niedopuszczalny. Tachimetr można wyrzucić, a trzeba wyciągnąć węgielnicę, taśmę i ruletkę i wtedy będzie OK. Można jeszcze robić wcięcia kątowe, liniowe i kątowo-liniowe. O warunkach wcięć ( długościach) „ gniot” nie stanowi, więc takie Panie ( „ mieszkanki Krety”     ) nie mają podstaw do ich kwestionowania....

Można też, w takich sytuacjach, zgodnie z „ gniotem” łączyć metody - nowoczesną z tą starą. Trzeba założyć na takim podwórku punkty statyczne( zakładam, że nie ma możliwości pomiaru RTK, bo za mały horyzont albo nie ma zasięgu ),  a potem tyczki, taśma, węgielnica,  ruletka...... Tylko tachimetr trzeba głęboko schować.....Węgielnice górą....


Pozdrawiam, Ula
 

Tylko nie mów tego  za  głośno, bo jeszcze ktoś usłyszy.....

A co piszesz w sprawozdaniu technicznym ?
Ja mam takie ( udostępnione przez ośrodek ) świeżutkie sprawozdanie techniczne, które mnie trochę rozbawiło: Geodeta pisze tak cyt:

IV: Użyte narzędzia:
1.do pomiaru kątów – Leica TCR 407
2.do pomiaru odległości- Leica TCR 407
3.do obliczeń – komputer
4.do prac kartograficznych – podziałka transfersalna”

Więc Staszku „ tak czy siak” w sprawozdaniu technicznym tą węgielnicę trzeba umieścić ..


Pozdrawiam, Ula